Zo’n 47 jaar geleden, het was 4 augustus op Honolulu, wordt er een klein jongetje geboren. Door zijn vader uit Kenia en zijn Amerikaanse moeder heeft hij een mooi chocoladebruin kleurtje meegekregen. Kleine Barry, zo wordt hij genoemd.
Als kleine Barry leert praten dan veranderen de baba’s en dada’s al snel in verstaanbare woorden en uiteindelijk in keurige volmaakte zinnen. Als je aan hem vraagt wat hij later worden wil zegt hij steevast: “De baas van de wereld!”. Zijn moeder moet altijd een glimlach onderdrukken. Die kleine Barry toch, was een fantasie! Als Barry twee jaar oud is gaan zijn ouders helaas scheiden en vertrekt zijn vader terug naar zijn geboorteland Kenia. Zijn mama Ann trouwt met een Indonesiër, waarna het gezin naar Indonesië vertrekt.
Als Barry wat groter is zegt hij steeds stelliger: “Mama, ik wil de baas van de wereld worden!” Zijn moeder aait hem wat over zijn bolletje en legt uit dat donkere kindertjes zoals Barry meestal ander werk krijgen later, zoals schoonmaker, leraar of misschien wel brandweerman, maar zeker niet de baas van de wereld worden. De baas van de wereld worden is alleen weggelegd voor de president van de verenigde staten, een blanke invloedrijke man met een invloedrijke familie. “Hoewel ik heel trots op je ben, en ik alle vertrouwen in je toekomst heb, weet ik zeker dat je niet president zult worden lieve Barry van me”, zegt zijn moeder. Die nacht, als iedereen lekker slaapt, denkt Barry nog eens aan de woorden van zijn moeder terug en zegt tegen de helder schijnende maan: “Yes, I can….
Als Barry groter en zelfstandiger wordt gaat hij terug naar de VS. Hij maakt zijn middelbare school af, studeert politicologie en komt uiteindelijk op Harvard Law school terecht om advocaat te worden. Hij besluit om zijn echte naam te gaan gebruikt, Advocaat Barak Obama klinkt toch beter dat dat schattige Barry Obama. Om zijn moeder te bewijzen dat hij echt, ondanks zijn donkere kleurtje, wel wat kan worden in de wereld wordt hij de eerste donkere voorzitter van Harvard Law Review. Wat is zijn moeder trots!
Nadat Barak in 1991 cum laude afstudeert gaat hij aan het werk als advocaat, waarbij hij zijn vrouw Michelle leert kennen. Tijdens een picknick in het park kijkt Barak Michelle eens diep in de ogen en zegt tegen haar: “Ik wil de president van de VS worden Michelle, en ik wil dat jij me daarbij steunt. Denk je dat we dat kunnen?” Even is het stil. Michelle legt haar hand in die van Barak en zegt: “Yes, I can….
Jaren verstrijken en Barak besluit de politiek in te gaan. Hij wordt steeds belangrijker en hij komt steeds dichter bij zijn doel. Zijn vorige banen als advocaat, schrijver en buurtwerker, heeft hij allemaal met succes uitgevoerd. Michelle begint zich steeds meer te beseffen dat het wel eens mogelijk zou kunnen zijn dat haar Barak heel belangrijk gaat worden voor de wereld. Op 10 februari 2007 maakt Barak Obama bekend dat hij zich officieel voorstelt als presidentskandidaat voor de democratische partij. Als zijn dochter Malia Ann op school verteld dat haar papa straks misschien de baas van de wereld wordt lachen haar schoolgenootjes haar uit. Ook de leraren kijken glimlachend toe: “Wat heeft dat kind toch een fantasie! Een donkere papa als president van de VS….”.
En dan is het 4 november 2008. Barak Obama en John McCaen zijn de presidentskandidaten voor de titel president van Amerika. De wereld kijkt toe hoe in Amerika de dag van de hoop en veranderingen aanbreekt. Voor het eerst in de geschiedenis krijgt Amerika een donkere president. Zijn moeder, die in 1995 aan kanker is overleden maakt het helaas niet meer mee maar samen met Oprah Winfrey en Will I Am zeggen we luid en duidelijk: Yes! We can!
Ik kijk naast me in de box. Mijn eigen kleine ventje is wild met zijn rammelaar aan het spelen. De wereld aan zijn voeten. Hij kan alles worden wat hij wil. Hij moest eens weten. We zullen, ook met ons gezin, een klein steentje bijdragen aan een beter toekomst, een betere wereld. Yes, we can!