Daar sta je dan, als nieuwe moeder, voor de deur van HET bureau. Je bent de komende 4 jaar veroordeeld om bij dit bureau te verschijnen. Nee, niet het politiebureau, ik bedoel HET consultatiebureau. Nog nooit eerder hoefde je er over na te denken hoe het op dit bureau zou gaan, maar in eens is dit HET bureau geworden in de eerste 4 levensjaren van je kindje. Altans, dat vind HET bureau vooral zelf, geloof ik.
Thuis goed kijken of ik alles bij me heb: schone luier, extra kleertjes voor de zekerheid, omslagdoek, groeiboekje. Ben benieuwd wat ik, in welke volgorde, moet gebruiken! Dan staat er in dat groeiboekje de volgende tip: Kom ruim op tijd, zodat je kindje is gewogen en gemeten als je aan de beurt bent… Hmm, juist ja, wat is ruim op tijd? Een half uur van te voren? Een kwartier? Moet ik hem zelf meten en wegen (dan mag ik er wel een uur van te voren er zijn, haha) of gaan zij dat doen? Ik besluit om een klein half uurtje van te voren aanwezig te zijn.
Er is niemand anders dus snel fluister ik de mevrouw achter de balie toe: “Ben hier voor het eerst, weet niet hoe alles hier werkt!” Net op tijd! Er komt namelijk een ouder en meer ervaren ouderpaar aangelopen en na een tijdje druppelen er meer ouders binnen. De mevrouw achter de balie geeft aan dat ik Vinnie mag uitkleden (“nee, nog niet de luier, anders plast hij alles onder!”, roept ze vanaf de weegschaalruimte) “Ah! Een groentje”, zie je de andere ouders denken,”Eens kijken hoe die het er vanaf brengt!”
Shit, alle ogen op ons gericht. “Toe nou Vin”, denk ik in stilte, “werk nou even mee en draai niet je hoofd half van je romp als ik je kleertjes uit wil trekken.” Gelukkig is mijn ventje heel lief en binnen een mum van tijd heeft hij zijn kleertjes uit. Gelukkig zet hij het niet, net als thuis, op een brullen en doet hij als of hij het heel prettig vind in zijn blootje. Inwendig juich ik, wat snapt mijn zoon de wereld toch al goed! Thuis blèren, prima, buitenshuis is het prettiger voor mama als je doet alsof je het allemaal okay vind.
“Leg hem er maar op”, zegt de mevrouw van HET bureau. “Nee, niet met luier, dan weten we niet hoeveel hij precies weegt.” “Ja, duh!” denk ik, “dat snap ik ook wel”. Ik zie de andere ouders even gniffelen. Ondertussen kan ik alleen maar hopen dat ze de verlossende woorden “hij is goed gegroeid” gaat zeggen, wat gelukkig ook zo is. Ik zie de andere ouders elkaar even aankijken. Uit hun blik maak ik op dat ik, in deze ouder-score, een 6sje verdien.
Dan is het wachten op de kinderarts. Mijn omslagdoekje is wat aan de kleine kant, waardoor Vinnie er aan alle kanten uitsteekt. Heb dat ding, tegen de wasinstructies in, in de droger gegooit dus hij is wat gekrompen. Vinnie’s voetje kan niet binnenboord blijven, net als zijn schoudertjes. “Arm kind”, knikken de andere ouders naar elkaar, “hij heeft het zo hartstikke koud!” Mijn zesje wordt omgezet in een mager 5je, maar mijn ventje laat zich niet van de wijs brengen en laat een tevreden knorretje horen.
Gelukkig komt de kinderarts er aan. Ze wil me een hand geven, maar dat gaat wat lastig aangezien ik Vinnie’s omslagdoek een beetje dicht moet zien te houden. In het kantoortje van de arts ontspan ik me weer, deel 1 hebben we overleeft.
Vinnie is goed gegroeid volgens de arts en hij zit nu op de gemiddelde lijn van de groeicurve, terwijl hij bij de geboorte er ver onder zat. Verder ziet alles er ook goed uit en mijn kleine ventje slaagt dik voor zijn eerste “examen”.
Dan weer terug naar de wachtruimte. Ik zie dat er nog meer ouders zijn bijgekomen, joepie… Ik had de maxicosie op een stoel geparkeerd, maar die zie ik nu ergens anders in de ruimte staan. Ik leg Vinnie dus even naar op het aankleedkussen (wat helemaal in het midden van een grote tafel ligt en waar Vinnie echt onmogelijk van kan afrollen) en pak de maxicosie weer terug. “Ja, nou kan dat nog…”, merkt een moeder op. Er wordt instemmend geknikt door de rest van de ouders. Mijn matige 5je is veranderd in een dikke 4. “Mens, hou je mond en bemoei je met jezelf”, wil ik eigenlijk zeggen, maar in plaats daarvan buig ik schuldbewust mijn hoofd.
Omdat Vinnie’ luier in middels 3 keer af is geweest en weer dicht is gevouwen, besluit ik om hem een nieuwe om te doen. Op dat moment denk Vinnie: “mama, ik moest nog plassen!” en hij plast in een perfect boogje over mij heen. Net als ik denk dat ik niet slechter beoordeeld kan worden komt mijn redding. Twee zusjes, in de leeftijd van ongeveer 3 jaar, gaan elkaar plotseling en met veel geweld te lijf met twee poppenwagentjes. Meteen is de aandacht van de andere ouders daarbij, want dat kan natuurlijk niet! Twee meisjes die elkaar half neerslaan met speelgoed! Oh, oh, oh, wat hebben die ouders hun dochters slecht opgevoed!
“Dit is mijn kans”, denk ik, en Vinnie is het daar roerend mee eens. In 5 minuten is hij in de kleren en heb ik mijn boeltje bij elkaar gepakt. Net voordat ik de wachtkamer uitglip zie ik de moeder van de twee meisjes met een rood hoofd twee jengelende kinderen uit elkaar trekken. Niemand heeft nog oog voor die nieuwe moeder die ondergeplast werd door haar zoon… Bedankt dametjes!!

4 juni mogen we weer, o jippie….