Hoewel we al sinds april 2009 in Beyum wonen, was er pas sinds oktober 2009 plaats op de creche. Tot die tijd zat Vinnie nog steeds op zijn eigen vertrouwde creche in Helpman. Toen het oktober was, namen we met tranen in onze oogjes afscheid van zijn lieve juffies van het Coendersnest en verhuisde Vinnie naar het grote gebouw van SKSG in Beyum.
Toen hij daar de eerste paar keer zijn draai niet kon vinden, vonden we dat wel logisch. Hij moest immers even wennen. En wij ook, want eigenlijk vonden we deze grote creche helemaal niets. Regelmatig pinkte ik een traantje weg als ik weer buiten stond omdat ik mijn ventje hier moest achterlaten. De juffies waren best wel heel lief, maar het grauwe gebouw, de indeling, de muffe lucht bij binnenkomst en de groepsopbouw stonden ons gewoon niet aan. “Ik breng Vinnie even naar de Jungle” werd onze benaming voor de creche thuis. Na 3 maanden waren we nog steeds allemaal niet gewend, maar ja, wat moet je anders, alles zit vol in de kinderopvang.
Tot dat we ineens in januari ouders en kindertjes zagen lopen naar een gebouw nog geen 200 meter van ons huis. Voor de ramen hingen tekeningen en knutselwerkjes en het zag er allemaal erg kleurig uit. Na wat rondbellen hadden we de eigenaars achterhaald en wat bleek? Er was nog voldoende plek! Zowel voor Vinnie als voor onze baby straks. En Vinnie kon inprincipe per direkt komen. Na kennis te hebben gemaakt met de eigenaren en het gebouw waren we om. Wat anders dan “de Jungle”! Veel kleiner, kleuriger, schoner. Een verademing.
En daarom liepen Vinnie en ik vanochtend naar de nieuwe creche. Vinnie wou eerst niet naar binnen maar eenmaal over de drempel gelokt met de belofte aan heel veel mooi speelgoed keek hij eens goed om zich heen. Binnen 5 minuutjes liep hij voor me uit aan de hand van zijn nieuwe juffie en toen hij zag dat ik ook binnen bleef ging hij opzoek naar al het speelgoed. Na een half uurtje stond het fruit-eten op het programma en ging hij zonder morren aan tafel. Af en toe keek hij om, om te zeggen: “Kijk mam, wat leuk hier he?”.
Dat was voor mij het moment om even weer naar huis te gaan zodat hij zijn wen-ochtend zelf verder kon voortzetten. Buiten wederom tranen in mijn ogen, ditmaal omdat ik zo ontzettend trots ben op mijn kleine grote ventje die zomaar weer probeert te wennen aan zijn nieuwe creche.