De term “al doende leert men” moet haast wel zijn uitgevonden door ouders. Hoewel je bijna alles op school of bij een cursus kunt leren is bijna het meest essentiële onderdeel van ons bestaan alleen maar te leren in de praktijk. Namelijk, hoe ga ik met mijn kinderen om. Zeker een eerste kind is proefkonijn voor eventuele latere broertjes of zusjes. Zielig? Wel nee. Lastig? Soms wel ja!
Of je nou boekhouder, rechter, hersenchirurg of kledingverkoopster wilt worden, voor alles is een opleiding. De ene opleiding duurt wat langer dan de andere, maar toch. Is er geen opleiding voor dat gene wat je wilt worden? Dan is er vast wel een cursus te vinden die je leert wat je nodig hebt. Als je vakbekwaam wordt geacht krijg je een papiertje en zo weet elke nieuwe baas dat je de skills hebt die nodig zijn om de baan uit te voeren. Alleen voor de meest uitgevoerde baan is niets te leren op een school. Laat staan dat je er een papiertje voor kunt krijgen. Vraag maar eens aan een willekeurig meisje van 8 wat ze later worden wil en het antwoord zal 9 van de 10 keer luiden: “moeder!”.
Je zou denken dat ik, met mijn SPH diploma toch al wel enige kennis van zaken zou moeten hebben voor ik aan de meest belangrijke baan van de wereld begon, maar niets is minder waar. Ik weet alles van demente bejaarden, lastige pubers en contactstoornissen. Beste handig soms, maar het enige wat ik over baby’s weet is dat Freud het kleine egocentrische en narcistische persoontjes vind die zich alleen maar druk maken om hun eigen ik en om eten. Oergevoelens zeg maar, en in de dop niet perse lief. Vriendinnen van mij zeiden wel eens toen ik zwanger was: “Een baby, jij? Jij kunt nog niet eens een luier verschonen!” en ik moet eerlijk zeggen, dat klopte ook wel aardig. Gelukkig bestaan er een heleboel tijdschriften en boeken over baby’s, maar helaas was ik daar ook niet bijster in geïnteresseerd toen Vinnie nog in mijn buik zat. Dat was heus geen desinteresse van mij, ik was zeer benieuwd naar mijn nieuwe kleine baasje, maar ik dacht gewoon niet veel verder dan de bevalling. Ik las alles wat los en vast zat over de zwangerschap zelf (O, ik ben nu 20 weken zwanger, de baby kan nu horen!) en over de bevalling maar verder dacht mijn hoofd gewoon weg niet.
Omdat Vinnie heel vergevingsgezind is, is het niet erg om al doende te leren. Zo vind hij het niet erg dat ik hem soms een beetje te hard heen en weer schud na het eten en alles er weer uit komt, dat ik hem in te kleine kleertjes prop omdat ze zo schattig zijn maar na 5 minuten in zie dat de arme schat zich bijna niet meer kan bewegen in zijn te kleine maar o zo leuke kleertjes en dat kleertjes in een grotere maat ook heel stoer zijn waardoor hij weer helemaal omgekleed moet worden (en als dit tafereel zich afspeelt net na het eten dan krijg je dus met dat te hard schudden verhaal te maken waardoor alles er uit komt en hij wéér omgekleed moet worden), en is hij het de volgende dag allang weer vergeten dat hij de dag er voor een half uur keihard heeft gehuild omdat ik een beetje te druk met hem heb gespeelt vlak voor zijn slaaptijd en hij dus met veel te veel prikkels op bed moest.
Je leert ook al heel snel om de luiertas echt goed in te pakken zodat je niet met te weinig doekjes in de bushalte staat als je baby alles heeft onder gepoept, je reservekleertjes in de goede maat bij je hebt en niet in 2 maten te klein als je baby alles heeft onder gespuugd en je zo een speeltje uit je tas kunt toveren als je baby het tijdens de uitverkoop helemaal heeft gehad met winkelen. Zo leer je ook al heel snel dat het niet verstandig is om lange oorbellen in te doen als je baby net heeft geleerd om dingen vast te grijpen, het niet handig is om je baby even zonder luier in bed te planten omdat je het badje nog even vol moet laten lopen en de wipstoel in combinatie met de tv heel soms toch echt even een uitkomst bieden als je de hele dag al probeert om de was op te vouwen.
Geef me nog twee jaar en ik kan waarschijnlijk zelf de cursus “omgaan met baby’s en peuters deel 1” schrijven. En zo niet? Ach, dan zul je je ook wel redden. Al doende leert men tenslotte!