“Zeg mama?’ Als mijn zoon zijn vraag met die twee woorden begint, dan weet ik dat ik onmiddellijk een deel van mijn hersenen in gang moet zetten dat normaal gesproken compleet genegeerd wordt. ‘Zeg mama?’ wordt namelijk steevast gevolgd door een moeilijke, wetenschappelijke of anderszins onoplosbare vraag.

‘Zeg mama, waarom zijn de lantaarnlampen nu aan?’ Pffieuw, gelukkig, die weet ik! ‘Omdat we anders de weg niet kunnen zien Vinnie. Dan is het te donker.’ Soms, als ik het juiste antwoord heb gegeven is mijn ventje tevreden. Helaas roept het antwoord op zijn vraag van vandaag alleen nog maar meer vragen op. Hij gaat er eens even goed voor zitten, zo voorop de fiets.

‘Zeg mama, maar waarom is het daar dan ook licht?’ Hij wijst met zijn handje naar een straat verder op. ‘Omdat daar andere mensen langs moeten Vinnie, en die kunnen anders niets zien.’  ‘Maar zeg mama, waarom is het DAAR dan donker?’ Wederom wijs hij een straatje in. Ja, waarom eigenlijk? Hm, even denken. ‘Omdat daar geen mensen langs hoeven Vin, dus daar besparen ze op de energie.’ Even is het stil. Maar na precies 4 seconden heeft mijn ventje alweer een nieuwe vraag. ‘Euhm, maar zeg mama?’ ‘Ja Vin.’ ‘Zeg mama? Zijn de sterren dan ook op energie? Of gaan die op batterijen?’ En daar weet ik het antwoord dus echt niet op. Natuurlijk weet ik wel dat ze niet op energie of batterijen schijnen, maar hoe zat het ook alweer met de lichtjaren? Kraak, kraak. Mijn hersenen zijn hard aan het werk tijdens de fietstocht van de crèche naar huis.

‘Euhm, dat weet ik niet precies Vinnie. Het heeft iets te maken met lichtjaren en de zon, geloof ik..’ ‘O ja!’ zegt mijn ventje wijs, ‘dat is ook zo! Maar euhm zeg mama? Verjaardagskaarsjes hè, gaan die ook op lichtjaren? Of heb je daar wel batterijen voor nodig?’ Het liefst zou ik dit vragengesprek af kappen, maar ik vind het belangrijk  dat kinderen interesse ontwikkelen naar de wereld  om zich  heen. Daarom vervolg ik mijn lichtjarenverhaal met een onsamenhangend antwoord over vuur, warmte en het feit dat kaarsjes niets met lichtjaren te maken hebben. En als ik er echt zat van ben dan eindig ik zo’n onsamenhangend verhaal met een ‘snap je??’

Dat Vinnie inmiddels de klok heeft horen luiden, maar de klepel nog niet helemaal heeft gevonden blijkt de volgende dag op de crèche. Daar hoor ik hem tegen vriendinnetje Anouk zeggen: ‘Want ik ben dus 3 lichtjaren oud, en jij??”