“Lylaatje, ga eens dansen?”  Ritmisch swingt ze door de kamer. Haar armpjes gaan wild door de lucht en ze troeft zelfs Beyonce af met haar hippe dance moves. Lylaatje wordt groot. Ze is een echte dame. Ik verbaas me er regelmatig over. Ze wil zelf bepalen wat ze aan doet, draagt mijn kettingen als ze er zin in heeft en belt met mijn telefoon naar haar imaginary friends. Als ze ’s ochtends wakker wordt jammert ze: “uit, uit”. En als er niet snel genoeg iemand komt roept ze: “MAMA, UIT!” Ze zingt, voert gesprekken met haar broer en leest zelf boekjes. Dat ze nog geen verstaanbaar Nederlands spreekt deert haar niet. Als we haar niet begrijpen pakt ze onze hand of duwt ze ons in de richting van wat ze bedoeld.

Soms vraag ik me wel eens af wat ik heb gemist. Voor mijn gevoel is ze in een maand tijd van baby naar peuter uitgegroeid. Het cliché blijkt wederom waar: bij een tweede gaat het nog sneller dan bij de eerste. Alles wat Vinnie voor het eerst doet is ook voor ons voor het eerst en wordt flink geprezen. Alles wat Lyla voor het eerst doet is net zo knap, maar we zijn er al aan gewend omdat Vinnie het ook al doet.

Heb ik het gevoel dat ik mijn kleine meid daarmee te kort doe? Ja, soms wel. Zou dat het natuurlijk verschil tussen “de oudste en de jongste” opleveren? Ja, dat denk ik ook. Dus daarom speciaal voor mijn Lylaatje: “Meisje, je bent zo knap! En mama is zooo trots op je! Ik zal het je vaker laten blijken meisje, want je bent een super knap en grappig wijffie! “