Bijna 4 jaar geleden stond ik voor het eerst met Vinnie bij het consultatiebureau. Vinnie was een heel klein ventje in een veel te grote Maxi-Cosi die nog niet meer deed dan brullen met zijn ogen dicht. Ik was doodnerveus en vond het hele consultatiebureau avontuur maar zo zo.

Woensdag waren we weer op het bureau. We zijn er de afgelopen jaren vaak geweest en kennen inmiddels goed de weg. “Daar kan ik altijd zo lekker spelen hè mam?” Zegt mijn mannetje als ik vertel dat het weer tijd is om te gaan. Dankzij zijn opmerking bedenk ik me direct dat we deze keer maar eens op tijd moeten gaan, zodat hij ook echt even kan spelen. Normaal gesproken rennen we naar binnen, kan Vinnie nog net 1 autootje de spreekkamer in mee smokkelen en moeten we ook alweer weg. Maar woensdag dus niet. Toen kwamen we voor het eerst van ons gezamenlijke leven zonder haast, kalm en op tijd het bureau binnen. “Mama, ik moet even iets aan die mevrouw vertellen,” wijst Vinnie naar de baliemevrouw. Verbaasd zet ik hem op de grond. “Okay, doe maar dan,” zeg ik. “Juf?” Vinnie noemt alle vreemde mevrouwen juf, “Ik heb op de wc gepoept!” Ik stik bijna in mijn koffie en verschiet helemaal van kleur als mijn grote ventje er aan toevoegt “hij was zoooo groot!”. “Hmm,” denk ik, “volgende keer toch maar weer de rennen / vliegen / hollen / duiken tactiek toepassen, van kalmte komt bij een praatgraag mannetje als Vinnie weinig goeds.”

Zonder enig protest laat Vinnie zich wegen en meten. En er mag zelfs een prik in zijn arm. Omdat hij zo goed mee heeft gewerkt mag hij nog even spelen als het allemaal klaar is. Ik drink nog wel een bakje koffie. Wonder boven wonder kleed Vinnie zichzelf na een kwartiertje gewillig aan en huppelt aan mijn hand het bureau uit. Op de drempel draait  hij zich om naar de baliemevrouw. “Mama zei dat ik voor het laatst ben hier. Dag juf!”

Van baby naar kleuter in, voor mijn gevoel, 1 jaar. Slik, alweer iets afgesloten. Op naar de schoolarts!