Vanwege alle drukte van de afgelopen tijd was ik helemaal vergeten een traktatie te maken voor de crèche van klein Lyla. Ze was dinsdag jarig, en dus was het logisch dat ze op donderdag zou trakteren. Gelukkig had ik wel voor die tijd bedacht dat het handig was om te weten hoeveel kindjes er in haar groep zitten op onze crèche dag, dus ik wist dat ik 15 traktaties moest maken.

Nu moet je weten dat ik niet zo’n ster ben in dat soort dingen. De ideeën zijn vaak leuk, de uitvoering helaas wat minder. Vorig jaar bijvoorbeeld. Toen had ik zo mijn best gedaan op lieveheersbeestjes rondom een doosje rozijntjes, maar uit eindelijk kwam ik met een soort mislukte Barbapapa’s op de crèche aan. Of die keer dat Vinnie ging trakteren omdat Lylaatje was geboren. Toen had ik leuke genaaide zakjes met iets lekkers er in in mijn hoofd. Het werden uiteindelijk zakjes van plastic met roze snoepjes er in. Heel fout, want snoep kan natuurlijk absoluut niet!
En zo stond er donderdag weer een traktatiemislukking op het programma. Ik had namelijk welgeteld 10 minuten voor we op de crèche moesten zijn. Een zoektocht door de kasten leverde een zielig zootje op van gesuikerde spekjes (dat kan echt niet), rozijnendoosjes (helaas te weinig) en een zakje aarbeienveters. Natuurlijk was de lijm kwijt en de schaar onvindbaar. Mijn creativiteit werd tot een uiterste getergd en net toen ik besloot het op te geven zag ik Lyla’s blije gezichtje. Ik kon haar toch niet zonder traktatie naar de crèche laten gaan?

Opeens bedacht ik me dat een traktatie persoonlijk moet zijn. En waar houdt dit jarige jetje nou het allermeest van? Van tekenen! Snel scharrelde ik 15 nieuwe kleurpotloden bij elkaar (gelukkig heeft ze ongeveer 100 van die dingen omdat we het ze leuk vinden dat ze van kleuren houdt) en wikkelde ik de aardbeienveters uit elkaar. Met mijn ene hand bond ik in een olympisch record de aardbeienveters om de potloden en met mijn andere hand hield ik mijn kinderen uit de buurt van de spekjes die nog op tafel lagen. En snelle blik in mijn keukenkastje leerde dat ik nog een schone pot had staan en ik herinnerde me een stickervel met kaboutertjes in de la. Het was al ingepakt voor Vinnie’s verjaardag, maar dat mocht de pret niet drukken. En doos jodekoeken voor de juffies maakte het geheel af. Pffieuw, toch nog iets!

We raceten naar de crèche en rolden nog net op tijd naar binnen, het potje met potloden als een triomf voor ons uitdragend. “Hé! Daar is ons jarige meisje,” begroette de crèche juf ons bij de deur. “Wat een leuke traktatie!” merkte ze op. Kijk, en daar houden wij moeders nou van!