Soms heb ik van die dagen dat ik mijn kinderen wel 38 keer achter het behang wil plakken. Ze zitten elkaar dan continu in de haren, smijten overal mee wat los zit en klimmen op de banken, stoelen en tafels. Op zulke dagen denk ik dat of ik Chinees praat, of zij alleen Chinees verstaan. Dat moet wel, het kan niet anders.

Vandaag was zo’n dag. Het begon vanochtend best goed, tot ik onder de douche ging. Hoewel de kids de speelgoedkist op Vinnie’s kamer hadden ontdekt, en er dus ongeveer 80 verschillende autootjes lagen, 10 popjes, dinosaurussen, schepjes, ballen en nog veel meer, moesten ze persé dat wat de ander net had gepakt. ALDOOR. En dan probeer je dus te douchen, terwijl er continu een strijd gaande is een kamer verder op. Dan stormt de ene de badkamer boos in en uit, en dan de ander. En dan weer de een, en dan weer de ander. En ondertussen bevries ik onder de douche, omdat NIEMAND de deur dicht doet achter zijn gat.

Ik probeer ze weer vrede te laten sluiten door samen te bedenken welk speelgoed mee mag naar de tuin en welke we weer in de kist kieperen. Het helpt. Heel even denken ze samen hard na over tuinproof speelgoed. Vinnie legt zelfs aan Lylaatje uit waarom een stoffen bal niet zo heel geschikt is en stelt voor om het emmertje met schepje te kiezen. Lylaatje is het er mee eens, en we kunnen in alle rust naar beneden. O, nee, was het maar zo simpel. Want zowel Vinnie als Lyla willen ALS EERST van de trap af. En dat kan dus niet, helaas. Als ik dan maar als eerst ga is het natuurlijk helemaal heibel, want ‘dat is niet eerlijk!’ volgens Vinnie. “Neeheeee,” is Lylaatje het daar dan wel weer mee eens.

De rest van de dag blijft zo ellendig. ALLEBEI willen ze in het karretje bij de Praxis, wat natuurlijk niet past. En ALLEBEI willen ze er niet meer in als ik Lylaatje er in heb geparkeerd. Brullen, huilen, janken…. Ik word er soms zo moe van. Hoewel we twee fietsen hebben moeten ze perse allebei op de kleinste. En allebei willen ze precies de emmer die de ander net had.

Als ik ze vraag om me te helpen dan wordt het alleen maar erger, want ze willen allebei NAAST MAMA zitten. Dus ik prop me tussen twee losgeslagen kleuters om te zorgen dat we met z’n drieeen in de tuinstoel passen, ik in het midden. Pas als we met z’n drieeen de aarbeien gaan planten en de tomaat en de zonnebloemen gaat het weer en beetje goed. Totdat ze allebei hetzelfde onkruidje uit de tuin willen trekken. Lyla slaat Vinnie met een lepel, Vinnie duwt Lyla de heg in. En ik? Ik word niet goed. HOU OP ALLEBEI!!!

Aan tafel wil Lylaatje niet eten. Tenminst, niet wat ik wil dat ze eet. Ze wil alleen maar kroepoek en verder niets. Ze gooit haar drinken op de grond en schuift haar bord bijna aan de andere kant de tafel af. HELP! WAAR IS HIER DE NOODUITGANG! In bad gooien ze water in elkaars gezicht en kiepert Lyla een beker over mijn hoofd leeg. En Vinnie maar lachen. Wat een pret. Not.

Ik bedenk me op zulke dagen maar dat we morgen weer een dag hebben. Het kan niet elke dag feest zijn. Maar morgen graag wel, goed kids?