Vinnie kan steeds beter vertellen wat hij wil. En dat is best handig! Moest ik eerder een beetje gokken wat hij precies bedoelde, tegenwoordig kan ik hem rustig om verduidelijking vragen. Vanavond vroeg hij bijvoorbeeld om dat blauwe ding, wat op zijn kamer moest. “Blauwe ding Vin? Wat voor blauw ding?” vroeg ik hem. “Dat ene blauwe ding, in die lijst, wat de kindjes voor mij hebben gemaakt.” Verduidelijkt hij zijn vraag. En ineens gaat me een lichtje branden. Dus ik vraag hem: “Bedoel je dat schilderij wat je van de crèche hebt gekregen?” Zijn gezicht klaart op. “Ja! Die bedoel ik!” zegt hij blij.

Soms is het iets moeilijker. Dan maken we er een soort quiz van. “Mama? Waar is dat ene mannetje met dat ene ding?” “Wat bedoel je Vin?” “Nou, dat ene soort kaboutertje.” En dan moet ik dus gaan nadenken wat hij precies bedoelt, of bedenken in welke richting ik het moet zoeken zodat ik om meer aanwijzingen kan vragen. “Kabouter Vin? Met een ding? Wat voor ding?” “Nou, dat ene ding om muziek mee te maken.” En hij ondersteunt zijn antwoord met de gebaren van een trekharmonica. We zoeken dus een kabouter met een trekharmonica. Nou, ik kan je vertellen dat mijn hersenen dan aardig kraken.

“Hoe groot is dat kaboutertje?” vraag ik mijn ventje, zodat ik een betere inschatting kan maken wat ik moet zoeken uit alle honderdduizend stukjes speelgoed die we hebben. “Zo klein mama,” en hij knijpt zijn vinger en zijn duim bijna plat. Heel klein dus blijkbaar. Heel klein. Denk, denk, denk. “Met zo’n mutsje mam, zo’n rode.” En ineens snap ik wat hij bedoeld. We hebben van de ienieminie kabouterbeeldjes van plastic ergens in een bak liggen. En al gauw hebben we het betreffende kaboutertje te pakken. Het heeft inderdaad een rood mutsje en een trekharmonica. Bingo!

Zo gaat dat dus bij ons thuis tegenwoordig. Ach, het houdt ons weer van de straat…