“Wat voor soort moeder ben jij eigenlijk?” vraagt een vriendinnetje me. Tsja, wat moet je daar nou op antwoorden? Ik denk er eens goed overna.En dan vraag ik het me zelf ook af. Wat voor soort moeder ben ik eigenlijk?

Vinnie vindt mij soms heuuuul streng. Vooral als ik zeg dat hij zijn speelgoed moet op ruimen en de deur achter zich dicht moet doen. “Ja,” zegt een collegaatje, “maar ze hoeven hun eten niet persé op te eten bij jou.” Nee, en dat klopt dan ook wel weer. Ze hoeven hun eten niet helemaal op te eten als ze vol zitten. Want ik neem aan dat zowel Lyla als Vinnie dat ook echt wel zelf kunnen beslissen. Want hoe weet ik nou hoeveel honger ze hebben? Dus, ben ik streng? Nee, niet echt, denk ik.

“Nou,” zegt een ander vriendinnetje, “je bent altijd wel heel relaxt.” Nou, altijd? Denk ik bij mezelf, niet altijd hoor. Ik denk even terug aan vorige week, toen Vinnie om half negen op school moest zijn en Lyla naar de creche moest. Dan ben ik dus echt niet heel relaxt in de morgen. Ik doe mijn beste, maar ik ren als een kip zonder kop rond op dat moment. En dan is het een wonder dat we uiteindelijk, net op tijd, allemaal op de fiets geparkeerd zitten met schoenen aan en allemaal een jas. Dus, echt relaxt ben ik ook niet altijd.

“Mama Lief!” concludeerde Lyla vanmiddag. Dus, ben ik dan een hele lieve moeder? Nou, ook niet altijd hoor. Bij het woord lief denk ik eerder aan moeder die met een koekje bij de thee alle verhalen van hun kinderen beluisteren. Met geduld als dat van een deur en met lieve, prettige, zachte stemmen en stippeltjes jurken op streepjesjurken. Nee, dat ben ik ook niet altijd.

Maar wie is wel iets altijd? Ook lieve moeders zijn wel eens krengen. En ook strenge moeders laten de touwtjes wel eens per ongeluk los. En dan weet ik het. Ik ben een “goed genoeg” moeder. Want goed, is ook goed genoeg.