Gisteravond viel Vinnie met zijn wang op de punt van een stoeltje. Huilen en brullen natuurlijk, zowel hijzelf als ik. Ik kan er niet tegen als mijn ventje iets heeft.

Door alle emotie viel hij snel in slaap, maar halverwege de nacht werd hij toch weer snikkend wakker. Toen we in de douche kwamen, waar het licht aan was, zag ik dat zijn wang enorm dik was geworden. Precies op het stuk schuin onder zijn neus. Hij zag er aan die kant uit als een klein hamstertje. Hij kon zijn duim niet echt in zijn mond houden en kon daarom niet in slaap komen. Dus ik parkeerde hem maar naast me in bed, dat toch plek zat had dankzij de nachtdienst van mijn Hubby.

Overdag gedroeg het hamstertje zich bijzonder dapper. Hij ontweek keurig de starende blikken van wild vreemde mensen, het tandenpoetsen ging redelijk en de bult werd al iets minder.

“Wen er maar aan,” adviseerde een vriendinnetje me. “Jongens hebben altijd van alles.  Een gebroken pols, tand door de lip, builen en schrammen en meer van dat soort ongein.”

Dus, bij deze vraag ik voor Sinterklaas een EHBO cursus voor moeders. Want het is vast niet de laatste keer dart mijn apie er als een hamstertje bij loopt. Hij lijkt er al aan gewend, nu ik nog…