Als klein mannetje van 4 moet je van alles leren in een hele korte tijd. Je veilige leventje op de crèche waar jij de grootste en stoerste was is voorbij en je moet ineens binnen een paar dagen leren dat je op je stoeltje moet blijven zitten op school. Je bent het kleintje van de klas en alle kinderen weten beter hoe het werkt. En soms is dat niet alleen moeilijk voor kleine ventjes, maar ook voor de mama’s van deze kleine ventjes!

Ik schets even vanochtend:

We komen later dan normaal de klas binnen. Normaal zijn we een van de eersten, nu een van de laatsten. Vinnie geeft zijn plantje water en zet hem in de vensterbank. Ineens valt zijn oog op het boek dat we gisteren aan de juf hebben gegeven voor haar verjaardag. Hij pakt het en wil er in gaan bladeren. “Ga maar lekker bij je tafeltje lezen Vin,” zeg ik, maar net voor ik de klas uitloop zie ik dat er drie kindjes bij Vinnie gaan staan. “Dat boek is van de juf!” hoor ik de dapperste van het stel zeggen. Ze gaan met z’n drieen rond Vinnie’s stoeltje staan. “Die mag je niet pakken!” Vinnie kijkt op naar de kindjes en roept verontwaardigd “dat mag wel! Het is ook van mij!” En daar heeft hij een puntje, want we hadden afgesproken met de juf dat het een kadootje was voor alle kindjes ins de klas. Dus ook voor Vinnie. “Ja, maar dat is niet voor jou, dat is voor de juf!” zegt een ander kindje nu nog harder. Vinnie kijkt van de een naar de ander en legt zijn arm beschermend over het boek. Ik twijfel over wat ik nu moet doen. Ik sta eigenlijk al buiten de klas, de meester is in de buurt en de les begint zo. Eerlijk gezegd zou ik die drie kinderen het liefst door elkaar rammelen om te zeggen dat ze als de sodemieter op moeten hoepelen bij mijn zoon vandaan. Maar ja, dat mag natuurlijk niet. Dan komt de meester er bij en ik besluit niet af te wachten wat er gebeurd. “Opvoeden is loslaten, opvoeden is loslaten, opvoeden is loslaten” mompel ik in mezelf als een soort Mantra. “‘Hé! Hoe is het!” roept een moeder van een klasgenootje enthousiast in de gang. Ik knik naar haar en storm de gang door. Op de achtergrond hoor ik een kind huilen. Vinnie?

De hele dag zit ik niet lekker op mijn werk. Ik moet ook nog vergaderen aan het einde van de dag, dus ik kan ook niet eerder weg om Vinnie zelf op te halen. “Hij had een prima dag hoor!” zegt mijn moeder ’s middags, zij heeft hem eerder die middag opgehaald van school. Ik slaak een zucht van verlichting.

Opvoeden is loslaten….