Onlangs schreef ik een column over het feit dat ik mijn kids af en toe wel achter het behang kan plakken. En meestal ligt dat dan niet aan hun, maar aan mijzelf. Dan ben ik moe, chaggerijnig en heb ik te weinig gegeten. Zoals vandaag zeg maar. De kids waren druk, maar dat zijn ze altijd met z´n twee. Ze dansen, springen, rennen en duiken hun kleine leventje door. Maar soms wordt het me te gek, en als er dan zo´n dag is waarop ik niets kan hebben dan gaat er eentje op de trap.

De trap is ons plekje waar je moet zitten als je iets stouts hebt gedaan. Toen Vinnie nog kleiner was werkte het overal. Ook daar, waar helemaal geen trap was. Bij Lylaatje is dat nu nog steeds zo. Als ze hun schoenen aan moeten doen, en ik zeg: “Ga maar even op de trap zitten”, dan vragen ze onmiddelijk: “Maar ik doe toch niet stout?” Of, in Lyla’s bewoordig: “Lyla, toe toet nee tout?” Pas als ik ze geruststel, en zeg dat het alleen maar voor de schoenen is, dan gaan ze pas zitten.

Vandaag was Vinnie de pineut. Hij was ontzettend wild, druk en hij sprong boven op me toen ik op de bank zat. Dat was de druppel die de emmer deed overlopen en binnen 1 tel zat hij op de trap. Maar direkt toen ik me omdraaide vond ik mezelf erg onredelijk. Ik telde tot drie, deed de deur weer open en zei tegen mijn ventje dat hij er weer af mocht als hij luisterde. “Zo kort??” was zijn reactie. “Dat kan niet!” En hij bleef  zitten. Totdat hij zelf vond dat hij er weer af mocht. Soms kan ik ze wel achter het behang plakken, maar soms kan ik ze ook wel plat knuffelen!