Lylaatje slaapt al nachten niet goed. “Nee!! Mama, Lyla uit??” roept ze om de haverklap. Gisteravond kon ze niet in slaap vallen. Ze was het duidelijk ergens niet mee eens en wil alleen maar met papa en mama mee naar beneden. Normaal gesproken doen we dat niet, want anders zitten we elke avond met onze kleine meid beneden, maar ze maakt wel heel erg duidelijk dat iets haar dwars zit. Mee naar beneden dus maar. We planten haar op de bank en daar doet ze direkt haar duimpje in haar mond. Ze blijkt dus toch wel moe te zijn, maar ze is duidelijk meer op haar plek op de bank dan in bed. Als ze in slaap valt takelen we haar stilletjes terug in bed, en ze slaapt gelukkig de nacht door.

Vanavond wil ze er weer niet in. Ze wijst naar haar bed en zegt resoluut “nee!” met een wijzend vingertje richting haar kussen. “Haar kussen?” bedenk ik me ineens. Zou het haar kussen zijn? Ik zet haar in bed en vraag wat er niet goed is. “Nee!” zegt ze nogmaals, en wijst wederom naar haar kussen. Ik klopt het op en vraag of het zo goed is. Maar aan haar koppie te zien is mevrouw het er nog steeds niet mee eens. En dan slaat ze op de K3-meisjes, die breed lachend op haar kussensloop staan. “Lyla, nee tapen die!” zegt ze luid en duidelijk. Ik krap achter mijn oren. Zou mijn meisje echt moeite hebben met K3? Is dat de reden dat ze stuurs voor zich uit kijkt als de dames van K3 hun blije wijsjes vertonen op TV? “Is dat het Ly? Vind je K3 niet leuk?” Ik kan het me bijna niet voorstellen, maar het is toch echt waar. Mijn meisje vindt K3 stom, en ze is er niet van gediend om op een K3-kussensloop te slapen.

Ik trek een bloemetjes kussensloop uit de kast en gooi de dames van K3 in de was. “Sorry meiden,” mompel ik, “geen show meer voor jullie in huize Waterman.” Als ik de bloemensloop om het kussen doe klapt mijn kleintje tevreden in haar handen. Weg met K3! Ze gaat lekker liggen op het bloemenbed, doet haar duimpie in de mond en valt binnen drie minuten in slaap. Een ander kussensloop, soms is het zo simpel…