Ik doe dingen graag nu, direkt. En dan bedoel ik ook echt direkt. Dus als mijn kindjes graag op één kamer willen slapen dan sleep ik direkt alle meubels heen en weer als ik daar tijd voor heb. Of soms, als ik er helemaal geen tijd voor heb. En dat is dan best lastig.

Vanochtend vroeg Vinnie mij vriendelijk doch dwingend “of hij en zijn kleine Lylaatje alsjeblieft wel op één kamer mochten slapen.” Aangezien mijn motto ‘waarom zou je nee zeggen als het niet hoeft’ is, vind ik het prima. Wanneer ik thuis kom van mijn werk heb ik precies een half uurtje om de boel te regelen voordat de bende thuis is. Helaas stort Lyla haar bedje in elkaar, komt de bank klem te zitten in de gang en breek ik de poot van Vinnie’s robot. Precies op dat moment gaat de bel. Het kindercircus staat op de stoep geflankeerd door opa en oma. Oeps!

Gelukkig kennen opa en oma me langer dan vandaag en kijken ze niet op van de volksverhuizing op dit tijdstip. Samen rammen we Lyla’s bedje weer in elkaar, tillen we de bank uit zijn benarde positie en schuiven we de kledingkast van 2 bij 2 een paar meter opzij om plaats te maken voor Lyla. Mijn kindjes zijn televisieverslaafd en kijken intussen onverstoord naar Fiffie en haar bloemenvriendjes.

En dan het zover. De kindjes mogen hun nieuwe gezamenlijke walhalla bewonderen. Dolenthousiast rennen ze door de kamer. “Mama, wij vinden het mooi!” Kijk, en daarom zeg ik niet snel nee en doe ik dingen graag direkt. Deze twee glunderende koppies zijn onbetaalbaar!