“Huilen jullie ook wel eens bij het magazine?” vraagt Fabulous Mama hoofdredacteur Phaedra tijdens de lunch. “Eigenlijk niet,” vertel ik haar en ook de andere mama’s schudden hun hoofd. In de auto terug naar Groningen denk ik er over na, want is dat echt zo? Alsof het lot er mee speelt pak ik die middag een oude uitgave van Mama Magazine en lees ik een artikel over een mama die te vroeg is bevallen en stromen de tranen over mijn wangen. Bam! Daar is mijn open zenuw. Ik vergeet hem alleen meestal. Maar tijdens het lezen van dat artikel komt alles weer terug en kom ik tot het besef dat er een reden is waarom ik me altijd meer zorgen maak over Vinnie dan over Lyla. Daar ligt ‘ie, open en bloot. Mijn open zenuw. De geboorte van Vinnie.

Het ging razendsnel. Net 34 weken zwanger, nog niet eens met verlof. En midden in de allerdrukste periode op het werk breken mijn vliezen als ik op het punt sta om naar kantoor te vertrekken. Zowel Hubby als ik kan het niet geloven en Hubby vertrekt zelfs nog naar zijn werk. Als ik hem een half uur later bel dat hij weer terug mag komen omdat we naar het ziekenhuis moeten, moet ik hem zelfs nog overtuigen om daadwerkelijk te komen omdat hij eigenlijk niet weg kan op het werk. De weeën beginnen, en in het ziekenhuis moet ik plat aan de monitor. Er wordt een echo gemaakt en pas als de echo-mevrouw vertelt dat we de baby die we op het scherm zien vanmiddag in het echt kunnen gaan bewonderen dringt het door dat de baby geboren gaat worden.  Intussen wordt alles klaar gezet om een premature baby gelijk goed te kunnen verzorgen. Binnen 6 uur wordt hij geboren. We noemen hem Vinnie. Een paar minuten mag ik het mannetje, wat nog zes weken in mijn buik hoort te zitten, vasthouden. Daarna moet hij direct via de kinderarts naar de high-care afdeling. Iedereen gaat weg, met Vinnie mee. En ik blijf alleen achter in de verloskamer. Met een lege buik en zonder man en zonder kind. Het enige wat ik kan bedenken is: “Eens kijken of H&M dat bloesje nog heeft die de zuster onder haar zusterjas aan had.” Ik ben in shock. “Bent u zich er van bewust wat er is gebeurd vanmiddag?” vraagt de kinderarts me later op de dag. Blijkbaar zie ik er verloren uit.

Als het nieuws bekend wordt stromen de felicitaties binnen. Mensen willen op bezoek komen. Maar ik wil geen bezoek. Alleen mijn ouders en zusje zijn welkom. Als Vinnie na twee weken naar huis mag wacht ik niet eens tot Hubby vrij is. Ik neem hem zelf mee. Het is mijn kind en voor het eerst sinds zijn geboorte mag ik zelf bepalen wat er met hem gebeurd. Van de buitenkant zie ik er sterk en zelfverzekerd uit. Van binnen blijft het lange tijd een chaos.

Vanmiddag kroop Vinnie bij me op schoot. Met zijn lange benen past dat nauwelijks nog. “Ik heb jou vandaag gemist, mama”, zegt ‘ie. Alsof hij voelt dat mijn open zenuw weer even is blootgelegd. “Ik heb jou ook gemist schat,” verzeker ik hem. Maar gelukkig heb ik hem nooit meer zo hoeven missen als tijdens die eerste momenten na zijn geboorte…