“Lyla, waar ben je?”

Geen antwoord

“Meneer, heeft u mijn dochterje ergens gezien?” vraag ik de beveiliger. “Nee,” is zijn antwoord, “maar ik ben ook een tijdje in gesprek geweest net.”

Ik ben bij de Ikea. De winkel is nog dicht maar het restaurant is al open. Omdat Lylaatje niet veel langer dan 5 minuten stil op een stoeltje kan zitten mocht ze een beetje rondlopen. Dat was voor de bestwil van een ieder die die ochtend bij de Ikea was, want dat Lyla niet stil op haar stoeltje zat was redelijk een understatement. Geen zin had ze, om te blijven zitten. En ze huilde en tierde net zo lang tot ze even los mocht lopen. Helaas was de rust van korte duur. Want nu was Lylaatje dus weg. Kwijt. Oeps.

Het gekke is dat ik bij Vinnie onmiddelijk in paniek zou raken, maar bij mijn kleine apie niet. Die red zich wel, ze moet alleen nog even gevonden worden.

“Ben u uw dochtertje kwijt?” vraagt een mevrouw van een tafeltje verderop. “Ik help wel even zoeken.” En zo kijken er steeds meer mensen om zich heen om het kleine meisje met het grote lawaai op te sporen. Maar erg snel gaat het niet. De beveiliger besluit maar eens even een kijkje in de winkel te nemen. “Zo snel zal ze toch niet zijn?” Hij trekt een wenkbrauw omhoog. Op mijn “Ik vrees van wel” doet hij snel een stapje harder.

En dan ineens staat er een oudere meneer naast me. “Zoekt u uw dochtertje? Kijk, ze is in de keuken.” Hij wijst in de richting van het restaurant. “Ze lijkt nog al op u, dus daarom ging ik er vanuit dat u haar moeder bent.”

Ik kijk in de aangewezen richting en daar zit Lylaatje op de arm bij een boomlange Zweedse Ikeakok. “Mama!” roept ze blij als ze me ziet, terwijl ze haar wilde verhalen aan de kok vervolgd. “Ah, daar bent u al,” Knikt de kok me vriendelijk toe, “Ik moet zeggen, uw dochtertje is niet bang! Ze stapte zo de keuken in en een kijkje te nemen. Nou wijfie, ga maar weer naar je moeder. Doeg hoor!”

“Doehoe!” Wuift Lyla haar redder in nood na. Voor het kleine meisje is het grote avontuur weer voorbij. Voor haar moeder gelukkig ook…