‘O ja, voor ik het vergeet,’ zegt mijn vriendinnetje tegen me wanneer we elkaar eind vorige week spreken, ‘we gaan straks op vakantie, mag Hammie bij jullie logeren?’ “Hammie?’ vraag ik niet begrijpend. ‘Who the hell is Hammie?’ Je moet weten dat de vorige beestenlogeerpartij van die kant een blijvende goudvis heeft opgeleverd, dus voordat ik straks met een paard in de tuin zit, moet ik eerst even checken om wat voor ‘Hammie’ het gaat.

‘Hammie, onze hamster, in dat blauwe kooitje in de keuken. Nog nooit gezien?’ Ik graaf diep in mijn geheugen. De laatste keer dat ik me iets levends in de keuken kan herinneren ging het om een bak met vleesetende plantjes, maar een Hamster zegt me niets. ‘Nou, euhm, doe maar hoor,’ help ik mijn vriendinnetje graag uit de brand. ‘Kan ik mezelf meteen weer overtuigen dat er behalve de vis geen enkel ander huisdier permanent in huize Waterman komt wonen.’

Dus, we hebben nu een logeerhamster. En hij heet Hammie. Ik weet niet zoveel van huisdieren, en verwachtte iets wat eigenlijk een cavia bleek te zijn. Dat een hamster er uitziet als een grote muis was voor mij een complete verrassing. Omdat Hamsters nachtdieren schijnen te zijn zien we hem eigenlijk niet echt veel. Ik geef hem water en eten en hoor af en toe en geluid van zijn molentje midden in de nacht. Verder ligt hij overdag te pitten in een miniatuur huisje waarvan ik me afvraag hoe hij er in hemelsnaam in past. De kids hadden hem ook nog niet ontdekt. Dat er een blauw kooitje in de kamer staat vinden ze blijkbaar niet zo bijzonder, want op de eerste avond na, heeft geen van twee het nog over de hamster gehad.

Tot vanavond. Na het eten, wat we nauwelijks eten kunnen noemen omdat beide kindjes welgeteld 3 happen hebben genomen, vind ik het tijd om de kids voor te stellen aan het logeerbeest. Lekker leerzaam, dacht ik. Ik pulke een beetje hooi uit het huisje waarop Hammie met zijn snuitje er uit kwam. ‘Hammie!’ Riep Vinnie verrast uit. En Lylaatje gilde van enthousiastme zo hard dat het arme beestje weer terugschoot in zijn holletje. Na een paar minuutjes deed hij voorzichtig nog een poging, en omdat ik Lyla had uitgelegd dat ze zachtjes moest doen durfde hij ook een rondje door zijn hokje te lopen. “Hammie, hammie..’ Fluisterde Vinnie. ‘Mammie, mammie!’ zei Lyla. En daarmee bedoelde ze dus niet mij, maar de Hamster.

Vinnie mocht Hammie een beetje voer geven. En Lyla at het op. ‘Lyla eten van Mammie!’ riep ze blij. En ach, ja, dat klinkt ook wel zo logisch. Dus, we hebben een logeerhamster. Hij heet Mammie. En Lyla eet zijn voer op. Nog anderhalve week te gaan.