Ik zit in de auto met vriendinnetje Barbara en drie van onze kids. Twee van haar en eentje van mij. Uit ervaring weten we dat het bijna onmogelijk is om alle kids mee te nemen, want dan blijven we aan het rennen tijdens onze gezamelijke activiteiten. Lylaatje is vanavond thuis gebleven bij haar papa, en dus zit Vinnie gezellig tussen zijn vriendje en vriendinnetje in op de achterbank. “En,” vraagt ze, “Is je column van vandaag al af? Ik lees ze bijna elke dag!”

O jee, en dan ligt er dus druk op mijn schouders. Zoals ik eerder al schreef is een column schrijven zoiets als radio maken. Je typt iets op je laptop, of brabbelt iets in de microfoon, en that’s it. En dus, als iemand zegt dat ze je volgt, dan is daar opeens een vreemd soort druk. Shit, nu moet die column dus ook nog ergens over gaan.

Ik zou kunnen schrijven over onze plannen van deze avond. Die door de drie bengels op de achterbank redelijk in de soep liepen. Even naar de eerste training van het basketbal, dat was wat we wilden gaan doen. In de praktijk bleek dat we nog net konden zwaaien naar de papa van twee van de bengels, op de tribune konden gaan zitten en vervolgens weer net zo hard de basketbalhal konden verlaten, omdat de dame en heren geen zin hadden in een avondje basketbal. Lachend, gierend, gillend en chipsetend liepen ze als een stelletje losgeslagen clowntjes in de aangrenzende hal. Nog heel even probeerden we om ze in te dammen, maar helaas. Geen basketbal voor ons vanavond.

Op zo’n moment is er maar een ding wat je kunt doen. Kids onder de arm en de plannen wijzigen. Dat deden we dus maar. “Kaap Hoorn?” knikten we naar elkaar. Nog net op tijd trokken we Jiddy, die net was komen aanlopen, ook van de tribune en we raceten naar Kaap Hoorn waar we neerploften achter een groot glas verse muntthee. De kids vermaakten zich in het speelhuis, wij dronken thee, live was good.

Ach ja, soms kun je de dingen maar beter nemen zoals ze zijn. Enne, Bar, column 185 is dus voor jou. xx!