`Mama, wil je nog heel even boven blijven?’ Vraag Vinnie als hij op bed ligt. ‘Pliiieeeesssss?’ Vraagt zijn kleine zus. Onmiddelijk schiet er een to-do-list van hier tot aan Marokko door mijn hoofd, maar heel eventje kan wel. ‘Schuif maar even op Vin,’ Zeg ik, en ga op het randje van het bed liggen. Best lang geleden, dat ik naast mijn grote zoon in bed lag. Hij schuift zijn ene handje in de mijne, en doet van het andere handje zijn duimpie in zijn mond. Af en toe lijkt hij al zo groot, maar nu is het echt weer mijn kleine mannetje.

De kindjes zijn moe en ik besluit even te wachten tot ze slapen. Ze vragen er bijna nooit om, dus voor deze ene keer wil ik wel even boven blijven. Vinnie draait zich om, en gaat met zijn hoofdje richting de muur liggen. Lyla schuift nog wat heen en weer in haar bedje.

Mijn voeten zijn koud. Daar ben ik wakker van geworden. En er prikt iets in mijn linker arm. Het is donker in de kamer en ik hoor twee snurkende kindjes. Eentje vlak naast me, en eentje verderop in haar prinsessenledikant. Ik ben in slaap gevallen, blijkbaar, terwijl ik aan het wachten was tot de kindjes sliepen. Ik denk aan alles wat ik nog moest doen. En besef meteen dat dat vanavond niet meer gaat lukken. En dat geeft niet. Onverwacht twee uurtjes tukken samen met mijn kindjes is goud waard.