Kindjes zijn bijzondere wezentjes. De eerste tijd zijn ze totaal afhankelijk, en kunnen ze niet anders dan huilen. Maar na verloop van tijd kunnen ze steeds meer. En meer, en meer, en meer. Dat zelfde geldt voor de mama’s. De eerste periode kunnen ze soms bijna alleen maar huilen. Door hormonen, wanhoop over een huilende baby en kraambezoek dat te lang blijft zitten. En dan herpakken ze zich, en kunnen ze steeds meer, en meer, en meer.

En dan blijkt steeds meer dat mama’s en kindjes anders denken. En dat botst. Af en toe een beetje. En af en toe een hele hoop. Kindjes denken vanuit hun eigen oogpunt. Mama heeft lange benen, dus lopen ze achter het eerste het beste paar lange benen aan dat voorbij banjert. Dat ze de verkeerde kant opgaan, niet achter hun mama aan in de supermarkt, maar achter een vreemd stel benen, dat kunnen ze niet zo snel zien. Want verder dan die benen kijken ze niet omhoog.

Mama’s daarentegen, die kijken naar beneden. En die zien dat hun kindje weer eens de verkeerde kant uit loopt. Niet keurig achter mama aan, maar zomaar een andere kant op. En dan worden de mama’s boos, want ze zijn bang het kindje kwijt te raken in de drukte.

De kindjes kunnen nog niet klokkijken, en dus hebben ze geen enkel besef van tijd. Als mama zegt dat ze nog even tv mogen kijken dan is dat even altijd veel te snel over. Want wat is even als je geen idee hebt van tijd? Is even lang? Is even kort? En wat is lang en wat is kort?

Mama’s daarentegen hebben altijd haast. En de kindjes schieten nooit op. Ze blijven maar treuzelen. En als de mama’s dan zeggen dat het nog even mag, dan gaan de kindjes daarna alsnog huilen. En daar snappen de mama’s dan weer niets van.

Ach die mama’s en die kindjes. Het is toch wat. Maar als er dan druk wordt gezwaaid, bij het raam van de creche, en er worden hartjes over en weer gestuurd, dan vinden de mama’s en de kindjes elkaar de liefste die er is. Gelukkig maar.