“Hè? We moesten toch die kant op?” Ze rijden elkaar bijna aan. De ene stapt snel af. De andere remt net op tijd, en kukelt bijna van de fiets. Ze hebben het zelfde vertrekpunt, en zo te zien ook dezelfde bestemming. Al zijn ze het nog niet helemaal eens over waar die bestemming zich eigenlijk bevind. “Die kant? Nee, toch? Het is toch achter die straat daar?” Het meisje met de enkelhoge groene laarsjes wijst vertwijfeld richting de W.A. Scholtenstraat. Haar hoedje was tijdens de bijna-botsing scheef op haar hoofd geschoven, en ze trekt hem met een uiterste preciezie recht. Ze mag dan wel verdwaald zijn, dat betekent niet dat ze er un-cool uit hoeft te zien.

Haar vriendinnetje, in tijgerlegging en cowboylaarzen is ook niet heel zeker van haar zaak. Ze tuurt het kruispunt over, op zoek naar een teken van herkenning. Zo’n teken dat ze in de introductie week lachend wegwuifde. Zo van, ja ja, dat onthoud ik wel. Nou, niet dus. Ze heeft geen idee meer waar ze zich nu bevinden. Het enige herkenbare punt is de grote toren, die aan de voet van die grote markt staat. Maar verder? Ze heeft geen idee. “Zullen we anders daar heen gaan?” Wijst het groene-laarsjes-meisje richting het ziekenhuis. “Dan vragen we daar de weg? Of anders bij dat ene benzinestationnetje waar we net langs kwamen?”

Ze zijn met velen, de verdwaalde meisjes. Honderden nieuwe studenten beginnen de komende weken aan hun nieuwe studie, vanuit nieuwe oude studentenhuizen en dan fietsen ze op nieuwe 2de-handsfietsen onbekende nieuwe routes. En soms, gaat dat niet helemaal goed. Maar weet je meiden? Dat komt wel. Voor nu, welkom in Groningen. Lijn 11 en lijn 15 gaan naar de Hanze Hogeschool. Wel zo makkelijk.