Wanneer ik aan het werk ben bel ik meestal rond 16.00 uur even naar huis om de stand van zaken te checken. Is er inmiddels een plan voor het eten? Zijn alle kinderen daar waar ze moeten zijn? Moet er nog iets mee naar huis genomen worden onderweg? Tegenwoordig onderschept Vinnie steeds vaker de telefoon. En dat gaat dan al heel aardig.

Tring….. Tring….

“Hallo? Wie is daar?”

“Hoi Vinnie, met mama.”

“Hoi Mama, met Vinnie. Hoe is het met jou?”

“Goed Vinnie, hoe is het met jou?”

“Goed mama, ben je op je werk?”

“Ja lievie, ik ben op mijn werk.”

“Woon je daar mama, op je werk?”

“Nee, moppie, ik woon toch bij jullie? Bij ons huis?”

“O ja, maar is alles groen op jouw werk?”

“En wit, alles is groen en wit. Maar Vin, wat heb je vandaag gedaan op school?”

“Niks mama, maar euhm, mama, heet het dan FC Groningen? Bij jouw werk?”

“Ja, pop, het heet hier FC Groningen. Maar VIn, weet je wat we eten?”

“Nee mama, weet ik niet. Maar mama, is Groby ook bij jou?”

“Nee, Vin, Groby is hier niet hoor.”

“Waar is hij dan mama?”

“Op bed Vin, Groby ligt op bed. Maar Vin, is Lyla al opgehaald van de Creche?”

Geen idee mama, weet ik ook niet. Maar waarom is Groby dan aan het slapen? Is hij ziek?”

“Nee pop, hij is gewoon een beetje moe. Maar Vin, mag ik papa anders wel even?”

Op de achtergrond hoor ik Jalèle aankomen. “Vinnie, wie is daar aan de telefoon?”

“O, niemand,” hoor ik mijn ventje zeggen.

Tuut….tuut…tuut……

En zo blijft het een verrassing wat we eten, wie er thuis is, wat er gebeurd is op school en of iedereen de dag heeft overleefd. Ach ja, zo houden we wat te bepraten tijdens het eten!