Als moeder moet je goed kunnen multitasken. Althans, als het aan je kinderen ligt. In Huize Waterman gaat dat ongeveer zo:

Ik zit te werken aan de keukentafel, terwijl Jalèle het eten klaar maakt. De kids spelen om ons heen, onder ons door en achter ons langs. Vinnie speelt brandweertje en Lyla is een dierenverzorgster.

“Mama, jij bent ook brandweer, goed? En hier is onze brand.” “Hmhm,” knik ik, “is goed Vin. Maar mama is wel even aan het werk, dus kan het vanaf hier?” “Ja mama, doe maar even zo” En Vinnie maakt met zijn hand een zogenaamde waterspuit. Ik doe het na en ga weer verder met mijn werk. “Mama?” Komt Lylaatje er aan met haar knuffelaap en knuffelkoe. “Mama, jij die ópassen, toet mama?” Voor ik het weet zit ik met een knuffelaap op schoot te werken. Ze loopt met de koe weg, en zegt “Doe aap! Jij bij mama blijven!” Terwijl ze wegloopt komt Vinnie weer om de hoek gescheurd. Zijn groene trekker doet nu even dienst als brandweerwagen. “Mama, help! Nog een brand! Snel, blussen!” Terwijl ik met 1 hand mijn oppas aap op schoot probeer te houden en mijn zin af tik, blus ik met de andere hand de grote brand die links van mij is ontstaan. “Pfiewww mama, net op tijd!” Zegt mijn zoon opgelucht.

“Auw mama!” Lylaatje komt aangerend. Ze heeft haar vinger eigenhandig geplet tussen een boek, door er op te gaan zitten terwijl haar vinger er tussen zat. “Kom maar,” sus ik, en geef een dikke kus. Mama is naast dierenoppasser, brandweerman, journalist ook nog wel verpleegster. En proever, want Jalèle stopt ondertussen een lepel in mijn mond met de vraag: “En? Lekker?”

En dan is het eten klaar. Alles gaat aan de kant en we schuiven alle vier aan tafel. Voor een half uurtje even alleen maar mama zijn, fijn!