“Lyla, wat wil je aan?” Is een van de eerste vragen die ik ’s ochtends aan dochterlief stel. Natuurlijk komt dat na “Goedemorgen, lekker geslapen?” Eigenlijk hoef ik de vraag niet eens te stellen, want het antwoord luidt steevast: “Mijn Lurk!” Wat jurk betekend in grote mensen taal.

Ik vond het altijd onzin. Moeders die zeiden dat hun dochters zelf wouden bepalen wat ze aan deden. Alsof kleine kinderen daar überhaupt iets zinnigs over konden zeggen. Mijn zoon deed en doet gewoon aan wat ik klaar leg. Makkelijk zat. Maar nu dus mijn dochter. Die bepaalt echt al minstens een half jaar zelf wat ze aan wil. En het liefst is dat een jurk of een rok.

’s Ochtends drentelt ze een minuut of 10 voor haar commode. Ik trek daar dingen uit en vraag: “Lylaatje, welke wil je? Deze of deze?” Ze denkt hard na, ik heb geen idee welke afwegingen ze maakt in haar hoofd, maar het “Euhm, euhm, euhm” klinkt alsof ze zwaarwegende belangen tegen elkaar weg streept. Zou ze rekening houden met het weer buiten? Of met welke dag van de week het is? Ik heb geen idee, maar vind het wel fascinerend om te zien. “Euhm, die mama! Die!”

Natuurlijk laat ik haar maar uit een ding of 2 of 3 kiezen, het moet niet te gek worden. Maar die kleine meid, die weet wel wat ze wil. Nu al!