Ik kijk door het grote raam van de crèche en zie een heel klein meisje aan de grote tafel zitten. Helemaal alleen is ze, want haar moeder is achterlijk laat. Alle andere kindjes zijn al naar huis. In het open keukentje, aan het aanrecht, staat de juf handdoekjes en theedoeken te vouwen. Af en toe kijkt ze naar het kleine meisje, dat daar alleen aan tafel zit te spelen. Ze glimlacht, en zingt nog een keer het liedje van de eendjes in het water. Ze kijkt op de klok en baalt een beetje. Ze had vroeg naar huis gewild vandaag, maar helaas is de laatste ouder vandaag wel heel erg laat. Gelukkig vindt het kindje het niet erg, en kan ze nu mooi de was nog weg werken.

De juf en het meisje zien me niet staan, allebei hebben ze het nog te druk met het afsluiten van de dag. Het kleine meisje speelt met de my-little-pony’s. Daar houdt ze zo van. Ze kamt hun lange haartjes, laat ze rondjes galopperen in de lucht en doet alsof ze tegen elkaar praten. De juf zegt iets tegen haar, en ze lachen naar elkaar. Het is bijna half 7, ik moet opschieten.

Bij binnenkomst word ik verwelkomd door een enthousiast “Mamaaa!!!” Lylaatje rent vanaf de tafel naar me toe. De juf vouwt net haar laatste theedoek en vertelt, zonder enige haast, wat kleine Lyla allemaal heeft meegemaakt vandaag. Naar het bos, knutselen, spelen. “Kijk mama, en de pony’s!” wijst Lyla blij.

Mijn kleine mop heeft het naar haar zin op haar nieuwe crèche. Gelukkig maar!