Normaal gesproken hoor ik al `Mama!!` voordat ik uberhaupt de sleutel in het slot heb gestoken. In ieder geval één, maar vaker nog twee, enthousiaste kindersnoetjes rennen op me af wanneer ik de voordeur open doe. Overdag thuiskomen is altijd een feestje wat eindigt in een hoop dikke kussen en knuffels. Hoe anders is het als ik ´s avonds laat thuis kom. De sleutel kan rustig in en uit het slot. Geen kinderen die aan mijn benen gaan hangen en ook geen man die vraagt hoe het was. Als ik s´avonds laat thuis kom is het huis donker en stil. Niets aan.

Manlief ligt al op bed, maar heeft in ieder geval nog een lampje aan gelaten. Dan is het tenminste niet helemaal donker. Maar stil is het wel. Op de eerste verdieping tref ik drie snurkende gezinsleden aan. Vinnie half met zijn been uit bed, Lyla met haar giraffe in haar handje geklemd en Jalèle helemaal schuin over het tweepersoonsbed. Wat trouwens voor de begrippen van mijn man een een-persoonsbed is. Dat wordt nog een opgave, om straks naast te kunnen liggen.

Misschien is dit wel de reden dat ik liever overdag thuis kom dan s’avonds. En dan te bedenken dat er legio mensen zijn die in dagelijks in zo’n leeg huis binnenkomen. Die geen kinderen en echtgenoot op de eerste verdieping aantreffen, en die alle ruimte hebben in hun koude tweepersoonsbed.

Wanneer ik daar bij stil sta voel ik me schandalig rijk. Geen enkel geldbedrag kan daar tegen op. Family matters, always.

#rijkdom