Soms heb ik een korte bel afspraak met iemand voor een klein interviewtje. Dan gaat het over een bedrijf, is het voor een kadertje bij een ander interview of vraag ik een mening over. Het bijzonder is dat ik in dit soort korte interviewtjes vaak dingen te horen krijg waarvan ik denk: “Wauw, mooi voor een verhaal!” Helaas moet ik me dan beperken tot mijn korte stukje, maar ik bewaar de verhalen in mijn achterhoofd. Voor het geval dat.

Soms vragen mensen me: “Maar hoe bedenk je dan alle vragen?” En weet je? Het draait helemaal niet om de vragen. Het draait alleen om het luisteren. Luisteren naar wat iemand je verteld. Vandaag belde ik met mr. Buist. Voor het FC Groningen Journaal. Ik vroeg hem naar zijn mening over een nog niet nader te noemen onderwerp en ondertussen schreef ik wat dingetjes op. Uit nieuwsgierigheid, sorry dat hoort bij mijn vak, bracht ik het onderwerp rihcting zijn spandoek. Een spandoek wat elke wedstrijd weer te zien is op de tribune. Een spandoek dat mr. Buist in weer en wind vast houdt op de Noordtribune. Al sinds de eindjaren in het Oosterpark. “Soms gaat het stuk, of wordt het vies. Dan maak ik een nieuwe.” “Altijd met dezelfde tekst?” Vroeg ik hem. “Altijd met dezelfde tekst ja,” Antwoordde hij. “Maar dit jaar heb ik wel een nieuw lettertype gebruikt. Vond ik ook wel eens leuk. Maar de tekst “Trots van het Noorden” blijft er op. Want FC Groningen is de trots van het Noorden. En ik ben trots op de club. Ik ben vader van vier kinderen, drie zonen en een dochter, en twee van hun zijn ook echt gek op voetbal. We vinden het gewoon mooi, bij de club.”

En dat vind ik dus mooi. Zo’n supporter, die al jaren supporter is, en elke keer weer een spandoek maakt om zijn trots te tonen aan de club. In weer en wind. Terwijl ik met hem belde hoorde ik dat hij langs het voetbalveld stond. Dat zijn de echte liefhebbers. Ik hou daar van.