Zoals menig ouder van jonge kinderen heb ook ik steevast een slaapgebrek. Hoe ouder de kinderen worden, hoe minder slaapgebrek er op treedt, maar het blijft nog lange tijd aanhouden vrees is. Het slaapgebrek komt aan de ene kant door kinderen die niet doorslapen ´s nachts, en doordat de gezinsagenda steeds voller wordt. Daardoor ga ik dus elke dag veel later op bed dan gepland. Maar ja, er moet nog even een crèchedag worden gewijzigd, de wijzigingen voor de zorgverzekering moeten worden doorgegeven, er moet nog een columpje geschreven worden, werken doe ik liever ´s avonds als de kids op bed liggen, net als huishouden ´s avonds en voor ik het weet is het alweer 00.00 uur. Dat is dus zo´n 1,5 uur te laat.

Wat is er dan lekkerder dan op zondagmiddag, na een stevige lunch buiten de deur, lekker een tukkie te doen met mijn peuterdochter. Samen in het grote bed. Daar knappen we van op. Meestal. Want precies als ik heel erg toe ben aan dat kleine minidutje heeft mijn dochter hele andere ideeen. Met haar duim in haar mond zingt ze het A-B-C en noemt ze in willekeurige volgorde de cijfers op die ze kent. Wanneer ik haar tot slapen maan is het hek van de dam. Ze trappelt met haar voetjes de deken of en lacht en giebelt zo hard dat de buren moeten denken dat ze aan de lachgas zit.

 

En net als ik haar maar weer uit bed wil tillen hoor ik een snurk. Is ze zomaar diep in slaap. Ik ken werkelijk waar niemand die zo snel in slaap kan vallen als kleine Lyla. Zo lacht ze, zo huilt ze en zo slaapt ze.  God, wat is ze dan lief. Kan mama tenminste ook even rustig slapen. Komen wij de week weer een beetje fatsoenlijk door.

#welterusten