Ruim 7 jaar geleden stapte ik een kroeg binnen, keek een rondje en wist onmiddelijk: “Hé, daar staat mijn aanstaande man.” Inmiddels zijn we bijna 4,5 jaar getrouwd en blijkt die gedachte van toen de waarheid voor de toekomst. Bijzonder. Natuurlijk hebben ook wij wel eens wat up’s en down’s, maar eigenlijk zijn die downs maar weinig aanwezig. Soms denk ik zelfs dat we aan telepathie doen. Zo ook vanavond…

Tijdens het avondeten wil Lyla geen hapje van het toetje. Bijzonder, want onze kleine Lyla slaat graag haar eten over maar nooit haar toetje! Op vrijdag eten we altijd bij mijn papa en mama, en eet Jalèle bij zijn moeder of bij vrienden. Ik ga dan met de kindjes naar huis en hij komt pas laat thuis. Omdat we een beetje laat zijn leg ik vanavond eerst Lyla in bed. Ze is moe, was gisteren ook al erg laat op bed. Ze wil zelfs geen verhaaltje meer en lijkt nog voordat ik de kamer uit ben in slaap te zijn gevallen. Ook Vinnie is erg moe, dus ook hij ligt zo onder de wol. So far so good.

Vijf minuten later begint Lyla te huilen. Dat doet ze wel vaker, maar ik ga toch maar snel kijken. Er lijkt echt iets aan de hand. Bovengekomen ruik ik een zure lucht. Lylaatje heeft haar hele bed onder gespuugd. Arm schaap. Ik til haar uit bed en merk meteen dat haar hele snoetje er onder zit. Dat is wel erg zielig. Onder de douche dan maar. Maar dat wil kleine Lyla niet. Ze wil alleen maar, heel graag, lekker slapen. Ondertussen komt de zure vieze kotslucht haar kamer uit gewalmd. Waar Vinnie nog ligt te slapen. “Ik pak heel even je vieze beddengoed voor de wasmachine goed?” probeer ik met mijn liefste stemmetje. Vaak helpt dat namelijk, maar niet vandaag. “Wheeeeéeeeeéeeééééé” Is het enige dat Lyla zegt. Brult eigenlijk. En net als ik serieus bedenk hoe ik mezelf in hemelsnaam in tweeen kan splitsen om zowel het beddengoedprobleem als het ondergespuugde meisje op te lossen hoor ik geluid op de trap. “Babe, ik ben thuis! Is er iets? Kan ik iets doen?” Het is mijn husband. Normaal komt hij pas na 12-en thuis, maar nu kwam hij zomaar om half negen binnenlopen. “Wat ben je vroeg?!”  Is het eerste wat ik zeg. “Waarom?” “Ik weet het niet. Ik kreeg zo’n gevoel dat ik maar naar huis moest komen.” Antwoord Hubby. En zo is het toch gelukt. Tegelijk Lylaatje onder de douche en de vieze meuk in de was. Ik splitste mezelf in tweeën. Met hulp van mijn lieve husband.