“Vinnie, Lyla, het Sinterklaas journaal begint zo!” Ik hou van Sinterklaas, Zwart Piet, de cadeautjes, het schoentje zetten, 300 kilo pepernoten eten in 1 week, marsepein, het witte paard en nog veel meer 5 december dingen. Tot nu toe ben ik de enige in huis, want op mij enthousiaste Sinterklaasjournaal aankondiging komt geen enkele reactie. Vinnie bouwt rustig door met zijn Lego en Lyla keurt een Uil in. Niets, nada, geen enkele reactie. “Jongens, kijk eens! Zwarte Piet!” Probeer ik nog een keertje. Maar helaas, nog niets. Tijd voor wat chantage. “Maar jongens, kijk eens. Misschien heeft Sint wel wat Lego en viltstiften mee op zijn boot. Zie je dat Vinnie, zou er in dat pakje Lego zitten?” Het werkt. De aandacht van mijn oudste kind is gewekt. “Waar dan mama? Welk pakje heeft Lego er in?” Vinnie zijn ogen schieten langs het scherm. Hij houdt van Lego. Hij houdt net zoveel van Lego als ik van Sinterklaas.

“Lyla, kijk eens!” Roept Vinnie zijn kleine zus. “Mama zegt dat er misschien Lego in de pakjes zit!” Je zou kunnen denken dat ik het lullig vind om dit soort vormen van chantage richting mijn kinderen te gebruiken, maar gelukkig weet ik dat Sinterklaas inderdaad met een pakketje Lego voor Vinnie op de stoep staat op 5 december. Helemaal gelogen heb ik dus niet. “Nee!” Schreeuwt de kleine zus. “Sinterklaas is Tom!”

Als Jalèle ’s avonds de kinderen op bed heeft gelegd verteld hij dat ze het over Sinterklaas hebben gehad. “Vinnie zegt dat hij Lego krijgt. Hoe weet hij dat?” Spreekt mijn Hubby me streng toe. Shit, hoe klets ik me hier nou weer onderuit. “En Lyla zegt dat Sinterklaas Tom heet. Hoezo?” Hij kijkt me vragend aan. “Sinterklaas heet Tom?” Vraag ik oprecht verbaast. “Ja.” zegt Hubby. “Ze zei: Sinterklaas is Tom.” En dan valt het kwartje. “Stom, zegt ze. Stom. Niet Tom.” Leg ik uit.

Shit, chantage mislukt. Over op plan B. Iets met pepernoten, chocolade en marsepein. Sint is namelijk leuk!