Mijn mama is mijn alles. Altijd in de buurt, altijd daar waar ik haar nodig heb. Zelf heel druk, met werken, Spaans leren, familie bezoeken en nog 100000 andere dingen. En toch maakt ze altijd tijd vrij om ons te helpen als de nood aan de man is. Dat hield deze week in dat ze Vinnie niet alleen van school haalde op woensdag, maar hem op donderdag ook nog naar school bracht zodat ik niet met een zieke Lyla de deur uit hoefde. Vrijdag waren de kindjes er de hele dag en nu liggen ze er op bed.

Tussendoor rent ze langs allerlei winkels om het 5 december festijn voor te bereiden. Onderweg stuurt ze soms een smsje voor wat hulp. Zo ook vandaag.

Pling, een SMS! De enige met wie ik SMS zijn mijn ouders, en het blijkt mijn moeder te zijn: Tot hoe laat is ik e a open? Je moet weten dat mijn moeder haar telefoon niet helemaal beheerst en dat het “woordenboek (T9)” op haar telefoon homo schrijft als ze mens probeert te spellen en dat de rest van veel woorden helemaal niet bestaan. Volgens dat woordenboek dan hè? Ze moet daarom soms wat omslachtige omschrijvingen maken van wat ze bedoeld. Maar nu dus dit SMSje. Tot hoe laat is ik e a open? 

Ik lees het SMSje nog eens door. Tot hoe laat is een en ander (e a) open? Wat zou ze daar nou mee bedoelen? Is het een bijzondere avond vandaag? Dat sommige winkels eerder dicht zijn ofzo? Ik kan me er niets van herinneren dus ik SMS gauw terug: Hoi mammie, V en D is volgens mij tot 20.00 uur open, en de AH tot 22.00 uur. In beijum dan. Liefs!

Niet veel later krijg ik een SMS terug. Ik moet lachen. Dat stomme woordenboek ook. Ze schrijft: Dat is mooi. Maar ik vroeg tot hoe laat de Ikea op is? Liefs Mama. De Ikea, dat had ik er niet van gemaakt.

Mijn mama, altijd op de fiets. Altijd aan het hollen voor iemand anders. Zoals ik. Mijn mama verdient een column. Bij deze.