Mijn man is lang en breed. Ons tweepersoonsbed is voor hem eigenlijk een eenpersoonsbed voor hem. Als we tegelijk in slaap vallen dan kan ik nog wat ruimte veroveren, maar als ik later naar bed ga of er uit ben geweest voor een van de kinderen dan heb ik pech. Zijn ene arm ligt over mijn kussen, de andere hangt half uit bed. Met moeite prop ik me in het hoekje dat over is gebleven. En ach, eigenlijk is dat ook niet erg. Ik heb het altijd koud en zo’n grote man in bed straalt tenminste een beetje warmte uit.

Soms slapen we hele periodes door vanaf dat we op bed gaan totdat we ’s ochtends wakker worden. Maar er zijn ook lange periodes dat het elke avond hosana is met de kinderen. Na een aantal van die dagen is ons motto veranderd van “ieder moet in zijn eigen bed slapen” naar “als we maar slapen”. Vinnie slaapt in Lyla’s bed, Lyla slaapt bij mij in bed en Manlief? Die stort van ellende in Vinnie’s bed. Hoewel we vanwege deze rede al lang geleden gedag hebben gezegd tegen de peuterbedden, en snel zijn overgestapt op 1 persoonsbedden voor onze twee aapjes, blijft er grappig uit zien. Als een soort grote vriendelijke reus onder een veel te klein dekentje ligt mijn Hubby op een veel te laag kinderbed.

In de ochtend komen er blote pootjes over de gang getrippeld. Omdat Lyla naast mij ligt moet het Vinnie wel zijn. Met een snoekduik springt hij op bed. “Mama?” Vraagt hij zacht, niet zeker wetend of ik nog slaap. “Mama? Kom eens. Er ligt een bult op mijn bed.” “Een bult?” Vraag ik slaperig. “Wat voor bult?” En ineens schiet me de grote vriendelijke reus te binnen. “Dat is papa Vin, ga maar weer slapen.” “O, ik dacht al…” Is Vinnie gerustgesteld. Hij trippelt weer terug en slaapt nog een uurtje door.

Hopelijk veranderd “Als we maar slapen” weer in “Ieder in zijn eigen bed”. Maar voorlopig doen we het er maar mee.

#nachtouders