“Pinnie, ikke de dinobibi. Jij bent de dinopapa. Ja Pinnie? Ja, Pinnie goed?”
“Okay Lyla, jij mag de baby Dino zijn. Doe maar of je slaapt babydino. Snurken! Ja?”
“Gpffffff Gpffffff”
“Lyla, je moet niet zo hard snurken. Dat kunnen baby’s nog niet.”
“Maar Pinnie, Ikke ben nu opa. Opa snurke. Gpppffff Gpppffff. Ja, Pinnie?”

Mijn twee kleintjes babbelen er op los samen. Sinds Lyla kan praten overleggen ze de hele dag welk spel ze zullen spelen en helpen ze elkaar waar nodig. “Lyla? Weet jij waar het blauwe legoblok is?” “Ja Pinnie, hieeerr!” En nu ze kunnen overleggen, kunnen ze ook opeens veel meer zelf…

“Lyla, ssttt… Lyla, kom eens helpen? Sstttt… Niet mama roepen hoor.” Terwijl ik op de wc zit hoor ik Vinnie naar zijn zus fluisteren. Lyla hoort het blijkbaar ook, want haar kleine pootjes trippelen over het laminaat richting de keuken. “Pinnie, wattissè?” Hoor ik haar vragen. “Sttt, help me even met de stoel te duwen. Zo Lylie, richting de kast. Toe maar.” Mijn grote man is duidelijk iets van plan. Blijkbaar snapt Lyla precies wat het plan is, want ik hoor de stoel over de grond slepen en twee kleine krachtpatsers die aan het zuchten en steunen zijn. “Nog een stukje Lylie, duwen hoor. Ssstttt…” En dan is het stil. Tot ik de kast open hoor gaan. Het is dat ik geen bionische ogen heb, anders zag ik nu dat Vinnie op de stoel klimt, de kast open doet en dat Lyla er in haar handen klappend naast staat. De geluiden die ik hoor, komen overeen met wat ik zou zijn als ik bionische ogen zou hebben. Ineens hoor ik een bonk, Vinnie springt van de stoel af. “Psssttt.. Kijk Lylie hier. Eet maar op.” “Danktewel Pinnie, En nu pelen Pinnie?” Al Zingend huppelt kleine Lyla met het koekje in haar hand naar de woonkamer.

Soms moet ik zo om ze lachen, die twee aapjes.