8 december, 2001. Ik zit op de bank bij een vriendje thuis. Mama belt. Er is iets heel ergs gebeurd. Mijn kleine nichtje Linda is overleden. Stilte. Verder hoor ik alleen nog maar stilte. Ik snap het niet. Hoezo is Linda overleden. Dat kan niet. Linda is niet ziek. Wat is er gebeurd? Mama vertelt dat Linda met griep thuis was de afgelopen twee weken, maar zich zo slecht voelde dat ze naar het ziekenhuis zijn gegaan. En dat was eergisteren. En nu is ze overleden. Zomaar. Mijn kleine nichtje. Dat kan niet. Dat mag niet. Kleine nichtjes mogen niet doodgaan.

8 december 2012. Ik zit in bed. Met mijn laptop. Naast mij snurkte mijn kleine mannetje. We zijn samen naar basketbal geweest vanavond en hij mocht bij mama in bed in slaap vallen. Straks legt Hubby hem wel terug. Maar voorlopig wil ik zijn zachte gesnurk nog een tijdje aanhoren. Ik vind 8 december een rotdag. Sinds 2001. 1 december is leuk. 2 december is leuk. 3 december is leuk. Zelfs 6 december, de dag dat de goede Sint weer naar huis vertrekt, zelfs die dag is leuk. Maar 8 december niet. Wat mij betreft mag íe van de kalender.

Ergens diep weggestopt in mijn herinnering hoor ik mijn Opa heel hard Linda’s naam roepen. Schreeuwen bijna, dierlijk. Tijdens de begrafenis. Haar ouders, zo sterk, zo ongelooflijk sterk, doen het liedje van het mannetje van de maan aan. Verder kan ik me er niets meer van herinneren. Het is een blinde vlek in mijn geheugen.

Dit jaar komt alles extra hard weer terug. Haar moeder, mijn tante, overleed eerder dit jaar. Iets wat niemand in onze familie nog echt kan bevatten. Te veel verdriet. Te veel pijn. Wetende dat Linda’s vader zonder zijn dochter en vrouw moet, is onbeschrijfelijk. Dit jaar is het extra pijnlijk. Dit jaar is Vinnie precies zo oud als Linda was op 8 december 2001.