Het is een normale vrijdagavond als ik met de kindjes in de auto naar huis rijdt. Alhoewel, normaal? Als een stelletje halve wilden zingen, brullen en juichen we ons een weg door de avondspits. Het is rustig vandaag, want de meeste mensen zijn vroeger dan normaal naar huis gegaan. En dus kunnen we lekker hard door de bocht scheuren. Doen we normaal natuurlijk nooit, dat begrijpt u ook wel. Maar vanavond mag het, vanavond mag alles. Vanavond zingen we van engeltjes en kerstklokjes die klingelen en in bomen hangen. We juichen alsof we de 100 meter vrij van Ranomi Komowidjojo hebben gewonnen en we brullen als apen en leeuwen die dagenlang in een klooster hebben doorgebracht.

Luid getoeter achter ons. In alle vreugde vergeten we helemaal door het groene licht te rijden. “Go mama go!” schreeuwt Vinnie opgetogen door de auto en hij zet vervolgens zijn favoriete medley in van alle kerst-sinterklaas-sint-maarten-het-alfabet-en-broodje-eet-liedjes-die-hij-kent in. En die medley, die is lang! Maar who cares, we hebben geen haast! Dus als de auto ons voor de deur heeft gebracht wachten we vrolijk tot Vinnie helemaal klaar is met zingen en stappen 10 minuten later bibberend de auto uit. Het is koud, maar wat kan ons dat schelen! Wij zijn blij. Zo blij als een kleuter die zijn plasposter vol heeft en een kadootje mag uit zoeken. Blij als een Bij die in de stad woont en daar geen last heeft van de gevolgen van landbouwgif in de lucht. Wij zijn zo blij, zo blij! Zo blij als een mama en twee kindjes die kerstvakantie hebben en de komende 17 dagen geen wekker hoeven te zetten!

Phoe, wat zijn wij blij! Happy Holidays folks!