Waar is de tijd gebleven dat je ergens in je vierde levensjaar je knip-en-plak-diploma ontving, in plaats van je derde zwemdiploma? Dat je  met snot aan je neus, kwijl aan je kin en je tong uit je mond een olifant tekende die meer weg had van een kerstbal dan van een dier. En dat iedereen dat prachtig vond. Tegenwoordig is het allemaal anders. Dan kan dat niet meer. Want als er kleuterkwijl op je kleutercitotoets valt, en je antwoord daardoor niet meer goed leesbaar is heb je de poppen aan het dansen. Je krijgt begeleiding bij je zwaktes en als je pech hebt heb je ook nog de inspectie aan je kleine kleuterbroek hangen. Ja, het leven van een hedendaagse kleuter is niet meer te vergelijken met dat van de kleuters van vroeger.

Terwijl de kleintjes van vroeger op de bank mochten hangen, koekjes mochten bakken met mama en thuis werden opgewacht met een kopje thee, moet een gemiddelde kleuter tegenwoordig kunnen fietsen, zwemmen en minstens op 3 jarige leeftijd al het veterstrikdiploma op zak hebben. Met een simpel “Ach, hij is wat langzamer”, kom je als moeder niet meer weg. En ik vind daar dus iets van. Ik heb een hekel aan labels, toetsen op jonge leeftijd, moet moet moet en diploma’s met meer cijfers er op dan mijn HBO diploma.

Vinnie wist op twee-en-half jarige leeftijd tijdens een citotoets niet te vertellen wat er op het plaatje met een CDkastje stond. Een bibliotheek, zei hij tegen juf. Ai, minpunt, puntje van bespreking. Terwijl ik tijdens het 10-minuten-gesprek de term “bibliotheque” en het gebruik daarvan bij ons thuis probeerde uit te leggen zie ik dat het de juf niet zo heel veel interesseert. Op het antwoordformuliertje staat dat Vinnie “CD-kastje” had moeten zeggen, iets wat wij niet eens in huis hebben. Zijn labeltje? “Weinig uitgebreide woordenschat”. En daar moet je het dan maar mee doen.

Ik trek me niets aan van labels. En leer mijn kinderen dat ook niet te doen. Open staan voor de wereld, dat vind ik pas belangrijk!