“Kom je mee spelen in de speeltuin?” Vraagt mijn vriendinnetje die met haar kids even een frisse neus wil halen. Nou moet je weten dat ik een mooi-weer-mens ben, dus tegen ieder ander zou ik nee zeggen, maar voor haar maak ik graag een uitzondering. We hebben altijd genoeg te bespreken en Lyla speelt heel graag samen met haar kleine meisjes. Ik trek Lyla haar regenlaarsjes aan en doe zowel haar als mezelf een dikke jas aan, zodat we het niet koud krijgen. En ach, hoe koud kan het zijn in januari, als de krokusjes al heel voorzichtig hun kopjes boven de grond uit steken.

De wind waait stevig, en dat maakt het fris. Dat beaamt ook mijn vriendinnetje. “Fris zeg, had ik niet verwacht!” Zegt ze tijdens het fietstochtje naar de speeltuin toe. Gelukkig ben ik niet de enige die het koud vindt. De kindjes hebben nergens last van, die vinden het prachtig op de fiets. En daar gaat het ons natuurlijk om.

In de speeltuin is het een beetje blubberig, maar met regenlaarzen wil het prima. “Laarzen uit?” Vraagt Lyla. “Nee Lyl, veel te koud!” Antwoord ik. Maar Lyla probeert het toch nog even. Gelukkig lukt het niet om haar laarzen uit te doen, en geeft ze het na 3 minuten hannesen op. Drie kleine meisjes bestormen als een stelletje apen de speeltuin. De kleinsten hebben een beetje hulp nodig, dus af en toe moeten we iets harder praten om elkaar te kunnen verstaan.

Na ongeveer 20 minuten zijn twee van de drie aan het huilen en heeft Lyla in haar broek geplast. Tijd om naar huis te gaan. Blij zwaait Lyla haar vriendinnetjes na. Thuis gauw een droge broek aan. Tevreden zit ze op de bank. Heerlijk, zo’n frisse neus halen. Eens te meer blijkt dat mijn lievelingsuitspraak uit Scandinavie klopt: “Slecht weer bestaat niet, alleen slechte kleding.” Help me herinneren als ik binnenkort weer een keertje door de regen fiets, goed?