Hij kijkt me aan. Twee priemende, bijna zwarte oogjes scannen wijs de hele wereld. Totaal niet onder de indruk van alle heftigheid die zo juist heeft plaats gevonden. Hoewel ik totaal in schok ben, lijkt hij de rust zelve. Dat hij in zijn blootje door de kamer werd gedragen vond hij niet zo leuk, maar nu hij in een warme deken gewikkeld is vindt hij het wel best. Knap. Om je zo snel aan te passen. Een kwartier geleden nog nooit het daglicht gezien en nu al beter berust in zijn lot dan ik. Hij koos dat zijn verjaardag niet op 12 mei is, zoals berekend, maar al op 2 april. En ik? Ik werd ineens zes weken eerder moeder dan ik dat had bedacht. Bijna aan het werk gegaan met een volle agenda, maar in de middag werd alles niet meer belangrijk wegens mijn direct ingaande moederschap.

Vandaag hing Vinnie op schoot. Hij keek me aan. De priemende zwarte ogen hebben plaats gemaakt voor nieuwsgierige groene varianten. Zijn haar werd wat lichter van kleur en kreeg wat slag. Zijn armen en benen groeiden uit tot bungelende ledematen. Hij is ruim twee keer zichzelf geworden in de lengte en groeide ruim zeventien kilo in de afgelopen jaren. Terwijl hij op schoot een plek probeert te vinden voor zijn lange lijf valt mijn oog op een van zijn eerste foto’s. Een rompertje maat 50 zwabbert om zijn dunne lijfje en hij heeft een infuusje in zijn hand. “Wat is er met dat babietje? Heeft die zich zeer gedaan?” Wijst Vinnie zich niet bewust van zichzelf naar de enorme pleister om het handje van de baby op de foto.

Het is onvoorstelbaar dat dit lange lijf, dat bijna geen plek meer kan vinden op mijn schoot, ooit toebehoorde aan mijn kleine babietje. Het babietje dat van mij een moeder maakte. Het babietje dat over drie maanden zijn vijfde verjaardag viert.