Dat ik erg weinig nachten volledig slapen doorbreng is inmiddels algemeen bekend. Er zijn mensen met kinderen die heel goed slapen, en je hebt kindertjes zoals Vinnie en Lyla die gewoon zeker allebei 1 maar vaker nog allebei 2 keer wakker worden. Soms met een nachtmerrie, soms met een beetje dorst, soms om te plassen. Verwar het echter niet met kinderen die niet op bed willen. Want dat is dus niet zo. Ze liggen er elke avond trouw rondom 19.00 uur, en hun nacht is dus best wel lang. Dat je ergens tussen 19.00 uur en 07.00 uur een beetje dorst hebt, moet plassen of een enge droom hebt gehad vind ik dan ook niet gek. Aangezien mijn Hubby, net als veel mannen, nog eerder wakker wordt van een autoalarm 3 straten verderop dan van de kinderen, en ik van elke teen op het laminaat wakker word, ben ik dus vaak wakker ’s nachts. Even een knuffel geven, samen plassen, een slokje drinken en dan gauw weer in bed. Kost 5 minuten, maar die paar keer 5 minuten per nacht hakken er wel in. Het gekke is dat ik daar zo aan gewend ben geraakt de afgelopen (alweer bijna) 5 jaar dat ik mijn chronische vermoeidheid nog niet had gelinkt aan mijn lidmaatschap van de club van slechte huisvrouwen.

Tot ik een interview las met 3 moeders die in het zelfde schuitje zitten. Opeens bedacht ik dat ik gewoon te moe ben om me om het huishouden te kunnen bekommeren. De energie is op na een werkdag, keuvelen met de kids, een beetje opruimen, columns en interviews uit werken en zo’n uur op de fiets te hebben gezeten. Het gekke is dat dat inzicht er gisteren voor zorgde dat ik zowel de ramen heb gelapt, als de vloer heb gestofzuigd en gedweild, de was heb gedaan en de vaatwasser heb ingepakt en uitgepakt. En dat allemaal terwijl er drie kinderen (want incl. vriendje van school) samen een variant van levend-Angrybirds speelden in de woonkamer. Laat het de club van slechte huisvrouwen maar niet horen.

Ik hou me maar voor dat ik inmiddels de langste periode van onderbroken nachten achter de rug heb en doe mijn oren dicht op het moment dat iemand vertelt dat zijn of haar schatjes de hele nacht doorslapen. Ik wil het niet horen. Ik hoor liever van moeders die net als ik weten hoe het is dat elke droom, mooi of naar, wordt onderbroken door een heel zacht “Mammie?”

Het enige wat ik wel doe is een oproep aan mijn buren met autoalarmen, krolse katten, dronken vrienden en relatieproblemen. Lieve mensen, please, wakker worden van mijn eigen kinderen vind ik wel genoeg. Kunnen jullie je de komende jaren nog even rustig houden? Dan kan ik tenminste rustig slapen. Tussendoor. Zolang als het duurt. Thanks!