Lyla is helemaal wild van Woezel en Pip. Of Woezè en Pippie, zoals ze de twee hondjes noemt. En die Woezè en Pippie, die hebben Lyla keurig aangeleerd dat je moet “samen delen, samen spelen.” Altijd. Dus ook als je een mama bent en je je make-up op doet, of een mooie ketting om, een koekje eet, nieuwe schoenen koopt, een jurk aan trekt of hoge hakken aan doet. “Mama, samen delen, samen spelen!”

Die kleine Lyla van mij wil alles wat ik ook heb. Wanneer ik een ketting om doe dan wil zij hem ook en als ze haar kleine vingertjes om mijn make-up tasje kan klemmen dan grist ze hem heel stilletjes mee om zelf oogschaduw en lipgloss op te doen. Zo kwam het dat ze vandaag met een stip tussen haar ogen liep. Mijn kleine tuttebel had geprobeerd om mascara op haar wimpers te smeren en was helaas wat uitgeschoten. “Geef niet mama, samen delen, samen spelen!”

Lyla wil vooral samen delen, samen spelen, als het haar uitkomt. Behalve vanmiddag. Van samen spelen, samen opruimen heeft kleine madame nog nooit gehoord. Vandaag spoorde ik haar aan om weer eens wat rommel op te gaan ruimen. Ooit kreeg ik een compliment op de crèche over dat Vinnie zo goed kon opruimen. Lylaatje moet echter nog een hoop leren op dat gebied. “Als je goed opruimt mag je een koekje,” zei ik. En zowaar, ze ruimde heel goed op. “Kijk Lytje, je koekje.” Ze pakte hem snel aan, brak hem door midden en zei: “Hier mama, samen delen, samen spelen. Isse ook voor jou.” En dat vond deze mama nou een heel goed idee!