In de wereld van Vinnie en Lyla ben je geen jongen of meisje, maar ben je óf een broer óf een zus. Zodra Lyla geboren werd noemde Vinnie haar “mijn zus” en zodra Lyla kon praten had ze het vooral over “mijn broer”. Voor het grootste gedeelte van de dag zijn ze vooral ook heel lief, als broer en zus, maar soms ook niet.

De broer is vooral heel wild. Hij is een druktemaker en soms een beetje te lomp voor de rest van zijn omgeving. En dan vooral voor zijn moeder. Hij springt veel te wild boven op haar als hij op de bank wil gaan zitten en stoot de leeslamp van de kast als hij een kunstje voor wil doen. Als de broer nieuwe schoenen krijgt zijn de neuzen binnen een halve week kaal en snapt hij echt niet hoe dat toch kon gebeuren. Op de tuintafel heeft hij een uitgebreide stokken verzameling, waardoor elke mooi, grote, half vergane,  vieze tak mee moet in zijn moeders tas zodat hij die aan het einde van de dag bij zijn verzameling kan voegen. Hij speelt dinootje, of riddertje, of dino-riddertje. Het liefst de hele dag door. Soms wil hij niet naar school. Dan moet zijn moeder hem de klas in duwen.

De zus is vooral een kwebbeltante. Ze gilt en schreeuw als ze haar zin niet krijgt, en soms gewoon voor de lol. Dan denkt haar moeder dat er iets aan de hand is en zegt ze dolkomisch tegen haar geschrokken moeder: “Grappig hè?” Dat haar moeder dat dan niet zo grappig vindt, dat vindt ze maar stom. Heel erg stom. Ze wil zelf bepalen welke kleren ze aantrekt in de ochtend, welk strikje er in haar haren moet en wat ze op haar boterham heeft. Ze roept het liefst om haar broer, haar mammie, of pappie, of opi of omi. Zodat diegene die in de buurt is mee kan doen in haar zelfbedachte spel met haar zelfbedachte poppetjes die zelfbedachte hoofdrollen spelen. Soms wil ze niet meer mee naar huis vanaf school, als ze haar broer weg heeft gebracht. Dan moet haar moeder haar de klas uit slepen.

Ze zijn een komisch duo, die broer en die zus. Ze vinden elkaar grappig, of stom, of vervelend, of lief. Ze houden van elkaar. Heeeel veeel.