“Mama, kijk eens? Kijk eens mama? Ik kan mijn stuur al bijna rechthouden!” Vinnie fietst naast me op zijn rode crossfiets. We zijn onderweg naar school. Zijn armpjes slingeren vervaarlijk heen en weer met het stuur er tussen. Ik moet me inhouden om hem niet in zijn nekvel te grijpen. Om niet steeds “Pas op! Pas nou ohhoppp!” te roepen. Om niet met een frons van inspanning op mijn eigen fiets te zitten. Om niet andere fietsers van het fietspad te meppen omdat ze veel te hard langs mijn kind scheuren. Om niet mijn adem in te houden, elke keer als hij totaal ongecontroleerd bijna de stoep op fietst. Ik wil dat hij fietsen leuk gaat vinden. Ik wil net zo relaxt naast hem kunnen fietsen als zijn vader doet. Ik wil dat hij later terug denkt aan hoe stoer het was om voor het eerst op de fiets naar school te mogen. Dus ik lach krampachtig. Mijn knokkels zijn wit geworden omdat ik mijn eigen stuur zo stevig vasthoud. Niet omdat ik zelf omval, maar zodat ik niet hem bij de minste of geringste hobbel bij zijn armpje grijp. Ik knik overdreven vriendelijk naar moeders met grote kinderen die al heel goed kunnen fietsen. En ik tetter zo vrolijk mogelijk over de mooie dingen die we laatst in het bos tegen kwamen. Wanneer we een oversteekpunt naderen ontglip me bijna een keiharde hysterische “stop!!”. Dan zie ik ineens dat mijn grote zoon keurig zelf zijn voetje op de grond zet bij het remmen. Ik kijk nog eens beter, zie dat hij helemaal niet meer zo aan het slingeren is. Hij fietst eigenlijk al hartstikke recht. Hij neuriet er zelfs een beetje bij.

En ineens besef ik dat het is gelukt. Hij kan het. Hij kan zonder zijwielen.  En ik ook. Ik kan ook zonder zijn zijwielen. Ik slik een brok weg. Ben trots op deze mijlpaal en ik vind het heerlijk om te weten dat er nog velen zullen volgen. Kleine mannen worden groot. En kleine moeders ook.