Vinnie heeft een beste vriend. Hij heet Alex en zit bij Vinnie in de klas. Omdat de school dit jaar is gefuseerd zitten er tegenwoordig ook een aantal nieuwe kinderen in de klas. Ik hoor ineens onbekende namen voorbij komen, waarbij ik nog niet alle gezichten ken. Tot twee weken geleden ging ik er dan ook vanuit dat Diaz, nee mam niet Dias maar Diëzzz, een nieuw vriendje was van Vinnie. Net als Kai en Borre. Totdat ik ineens een vriendenboekje uit zijn tas vis. ‘Of we die even in willen vullen,’ verduidelijkt manlief het nut er van. ‘Het is van Diaz.’ Door de paarden-en-bloemen-omslag ben ik eens in de war over deze Diaz. ‘Vin?’ vraag ik, ‘is Diaz een jongen of een meisje?’ ‘Een meisje. Want anders had ze toch geen bloemenboekje in mijn tas gedaan!’ Er volgt nog net geen ‘Duh! Domme mama!’

Ik vul samen met Vinnie het boekje keurig in, en besluit de volgende dag eens op te letten wie Diaz is. Helaas moet ik vroeg op het werk zijn, en kan ik dus niet tot het begin van de les blijven. Als ik weg moet is de kapstok met de naam “Diaz” erboven helaas nog leeg. Ik leg het boekje er boven, en ga er van uit dat ze het wel vindt.

In de dagen die volgen heeft Vinnie veel tekeningen mee. De meeste zijn verbazingwekkend netjes getekend. Zou mijn zoon dan toch het tekentalent van zijn vader mee hebben gekregen? Als ik ze nader inspecteer omdat ik het bijzonder vind dat mijn zoon ineens bloemen en hartjes is gaan tekenen zie ik er de naam van Diaz boven staan. ‘O, Vin,’ zeg ik, ‘we hebben per ongeluk de tekeningen van Diaz mee. Ik stop ze weer in je tas, dan moet je niet vergeten ze morgen aan haar terug te geven. Goed?’ Er klinkt een diepe zucht. ‘Maar mam, die zíjn niet voor Diaz, die zijn voor mij. Ze heeft ze voor me gemaakt. Er staan toch hartjes op!’

Ik verslik me bijna in mijn koffie. Hartjes? Van Diaz voor mijn kleine man? Huh? Ik sta even perplext. ‘Hartjes? Waarom dan?’ vis ik voorzichtig bij het ventje. ‘Nou, dat weet ik ook niet hoor. Maar ze maakt heel vaak tekeningen voor me. Maar die neem ik niet allemaal mee, want meestal vergeet ik het.’

Op woensdag ga ik met Vinnie’s klas mee naar de bieb. Als ik aankom staan ze al netjes in de rij opgesteld. Aan de hand van mijn zoon huppelt een klein meisje. Een hele schattige. ‘Dit is Diaz mam!’ roept mijn zoon trots. De hele weg lopen ze samen. Beste vriend Alex moet vanaf een afstandje toekijken hoe zijn maatje wordt ingepakt door een meisje.

Thuis zit Vinnie met een frons op zijn voorhoofd over een leeg vel papier gebogen. ‘Mam?’ Vraagt hij. ‘Denk je dat ik ook een tekening voor Diaz moet maken?’ Ik leg uit dat niets hoeft. Maar dat het best aardig zou zijn, aangezien ze ook vaak eentje voor hem maakt. ‘Okay,’ zegt mijn grote man, ‘ik maak wel een transformer. Zonder hartjes. Want dat is voor meisjes.’ ‘Maar Diaz is toch ook een meisje?’ vraag ik verbaast. ‘Maar ik toch niet!’ roept Vinnie uit.

Kleine ventjes worden groot. En tegenwoordig gaat het hard. #stopdetijd