Vandaag vier jaar geleden, zat ik ook op de bank. Met een enorme dikke bolle buik. Niet kunnen vermoeden dat voor het ochtendgloren een nieuw meisje mijn liefste vriendinnetje zou worden. Lyla kwam in sneltreinvaart. Aan het einde van de nacht kwam de verloskundige, aan het begin van de ochtend aten we beschuit met muisjes. Roze muisjes.

Ik kijk naar haar babyfoto’s. Mijn meisje huilde de eerste maanden. Uren, dagen, weken achter elkaar. Tot er een moment was van totale uitputting. Dan sliep ze even. Kwam haar stem weer een beetje bij. En daarna begon ze weer. Uren, weken, maanden achter elkaar. Haar beentje bleek uit de kom. Vijf minuten bij de chiropractor was genoeg om haar stil te krijgen.

Ze begon te lachen. En stralen. En ik kon weer een beetje licht zien, daar aan het einde van de tunnel. Mijn gezin was compleet. Een vader, een moeder, een zoon en een dochter. Perfect. Ik pakte mijn leven weer op. Drukte hier, drukte daar, altijd onderweg. Kinderen in de crèche, bij oma, bij hun papa. Overal, en ik maar druk zijn.

Ik kijk naar de foto’s van Lyla als peuter. Alsof ik ze voor het eerst zie. Ze lacht, op bijna allemaal. En ik schrik van het feit dat ik me vooral herinner dat ik het altijd druk had. En schreeuwde. En moe was. En boos was. Ik heb het gemist. Dat lachen. Ik was er niet bij. Met mijn lijf misschien wel, maar niet met mijn hoofd. Er waren plannen, er moesten stappen gemaakt worden.

Ondertussen werden er stapjes gezet. Eerste stapjes. En kwamen er tandjes. En een eerste woordje. Een eerste blijk van herkenning. Ik zie ze op de foto’s, maar kan ze niet goed terughalen uit mijn herinnering.  Ik slik. Ik baal. Ik kan er niets meer aan veranderen. Ik wil wel in het boek duiken. Even terug naar toen. Wel genieten van mijn lachende meisje. Wel kunnen functioneren zonder me aldoor opgejaagd te voelen.

Mijn kleine wijfie gaat straks naar school. Ze oefende al. Dapper, in een eigen klas zonder haar broer. Ze vond het lastig, maar ook leuk. Ik vond het lastig, en niet perse leuk. Dat komt wel, weet ik. Ik heb het bij Vinnie ook overleefd. Haar vader brengt haar de eerste paar keren. Ik kan dat niet. Sta dan te janken bij de klas. Zou willen genieten van die eerste spannende keren op school.

Er moest vanavond nog even een taart komen, voor morgen. Maar natuurlijk was het taartschap leeg, om half 10 ’s avonds. Er lag nog één schnit. Officieel vind ik dat geen taart. Ik wilde een grote taart, voor mijn meisje. Met ballonnen, en een prinses. Ik sta mokkend voor het vak. Ik heb weer eens gefaald. Kan niet eens een fatsoenlijke taart op de kop tikken. Ik drentel door de winkel. Schiet een vakkenvuller aan. “Is er echt niet nog één taart?” Hij schudt zijn hoofd. Zegt sorry. En vindt het jammer voor me, dat hij me niet kan helpen. Ik ben boos. Maar niet op hem. Vooral op mezelf. Wie gaat er dan ook taart kopen om half 10 ’s avonds?

Ik kies voor de schnit. En voor een busje hartensnoepjes. Ik duikel een prinses op uit de speelgoeddoos. Die prinsessentaart zal er komen. Als moet ik hem zelf bakken. Mijn meisje is jarig. En dat gaan we eens goed vieren. Zo goed dat ik geen foto’s nodig heb om me het over vier jaar nog te kunnen herinneren.