Onlangs kwam er een klein ventje in mijn leven. Hij nam direct een bijzondere plek in. Hij is de enige, op die plek. Wat een mazzel, zou je kunnen denken. Maar ik denk dat ik nog veel meer mazzel heb dat hij die plek in nam. Mijn hart maakt een sprongetje, als ik weet dat hij in de buurt is.

Vanochtend zagen we elkaar weer even. Konden rustig aan elkaar snuffelen. Hij lacht zodra hij me ziet. En ik lach, zodra ik hem zie. Nog niet zo lang geleden lag hij voornamelijk te slapen, maar vandaag zat hij stoer op mijn arm. Zijn armpje over mijn schouder geslagen, om ondertussen onderzoekend naar Vinnie en Lyla te kijken, die achter mijn rug met Lego aan het spelen zijn.

Ik had nooit kunnen bedenken hoeveel ik van hem hou, maar vanaf het eerste moment is het alsof hij er altijd is geweest.

Mijn bonusventje. Mijn neefje Mingus. Met grote dank aan mijn zusje en zwager.