Als je mij een jaar geleden had verteld dat ik in een officiële UNICEF auto zou worden rondgereden in een ver Afrikaans land dan had ik je voor gek verklaard. Als je had verteld dat ik zou lunchen aan Lake Malawi, terwijl ik werkelijk alles wat ik ooit wilde weten over deze organisatie rechtstreeks aan de UNICEF medewerkers zelf kon vragen, dan had ik raar opgekeken. En toch kan ik die ervaring op mijn lijstje afvinken. Een betere onverwachte wending op mijn niet bestaande bucketlist had ik niet kunnen bedenken.

Na een überlange reis die begon om 06.30 uur in de morgen, kwamen we gisteren om 23.40 uur aan in het hotel. Bij het vliegveld werden we opgewacht door onze gidsen van UNICEF. Een warm en enthousiast welkom. Van de mensen dan, niet van het weer. Zoals je wellicht weet is het om de ene of andere reden overal waar ik kon bewolkt. Zo ook in Afrika….

Na een korte maar goede nachtrust stond deze dag in het teken van acclimatiseren. Onze gidsen offerden hun vrije zondag op om ons een deel van het land te laten zien. Ze namen uitgebreid de tijd om al onze vragen zorgvuldig te beantwoorden. Wat een voorrecht om deze mensen te kunnen bestoken met vragen!

Malawi is een prachtig land, met zeer warme en goed Engels sprekende mensen. We hebben een klein deel gezien. Genoeg om te ontdekken dat fietsen hier een belangrijk vervoersmiddel zijn. In deze korte periode heb ik al geleerd dat twee kinderen meeslepen op een fiets nog maar het topje van de ijsberg is van de mogelijkheden die je werkelijke hebt in het vervoeren van mensen en spullen op één fiets. Zoals we bij IKEA zeggen: “De mogelijkheden zijn eindeloos, als je in oplossingen denkt!”

Morgen beginnen we echt. Vandaag was nog een beetje voor spek-en-bonen!