“Stel, je gezin kwam hier en jullie zouden blijven. Bij welk project dat je vandaag hebt bezocht zou je willen werken?” vraagt Michael Banda, education specialist van UNICEF, tijdens het diner. Ik kijk hem aan en probeer te bedenken welk project het meest mijn hart wist te stelen. In gedachten ga ik terug naar eerder op de dag.

Christopher,  onze chauffer, maakt een plotselinge bocht naar rechts.  Ik had de zandvlakte niet herkend als een weg. Ik had me al verbaasd over de fijne wegen in Malawi. Die wegen blijken alleen één weg te zijn. Van noord naar zuid kun je over een asfaltweg rijden. Wil je ergens anders heen dan ga je dus offroad. De term krijgt ineens een hele begrijpelijke invulling. Toen ik Christopher aan het begin van de week vroeg waarom UNICEF in dit soort grote wagens rondrijdt, had hij gegrinnikt. “You’ll see and be happy,” drukte hij me op het hart. Hij kreeg gelijk.

Het is bijzonder hoe snel je je lot durft te leggen in de handen van een chauffeur die je drie dagen kent. Zonder navigatie leidt hij ons door het offroad gebied in Malawi. En als ik zeg offroad, dan bedoel ik offroad. Als de wagen bijna verticaal op een helling staat besluit ik mijn ogen maar even dicht te doen. Ik ga er voor het gemak maar vanuit dat ze de hellingproef hier zéér serieus nemen tijdens het rijexamen.

Na een rit van bijna drie kwartier waarbij ik naast de gratis ‘African massage’, ook het dunne houten bruggetje en een aantal duizelingwekkende afgronden kan afstrepen op het lijstje, komen we aan bij een speelveldje met een aantal kleine gebouwtjes. Het is wonderlijk dat we ook in dit offroad gebied de hele weg entousiast worden toegezwaaid door ontzettend veel voorbijgangers. Bijna allemaal te voet.

“We’re here,” klinkt het aan mijn rechter zijde, en Christopher drukt me vriendelijk maar beslist de auto uit. “I’ll see you in an hour.”

We zijn bij een early childhood development centre aangekomen, dat is gebouwd met behulp van UNICEF. Het wordt gerund door vrijwilligers uit de omgeving. Er staan geen meubels in de grootste ruimte, maar het valt me direkt op dat de ruimte wel is verdeeld in 6 “hoeken”, zoals ook in de klassen van Vinnie en Lyla. De huishoek, de poppenhoek, de leeshoek, enz. Het speelgoed dat er is is op die manier verdeeld. Voor veel kinderen betekent dit centrum niet alleen een voorbereiding op school, maar ook de mogelijkheid tot het krijgen van in ieder geval 1 (!) maaltijd per dag. Bij het afscheid wordt er voor ons gezongen en gedanst en laten wij speelgoed en kleertjes achter.

Een nog moeilijkere weg brengt ons naar de basisschool ‘in de buurt’. De meeste kinderen moeten hier een aantal kilometers voor lopen. Er zitten meer dan 4000 (nee, dat is geen typefout) kinderen op deze school. Er zijn 98 leraren. Reken maar uit. Je zou chaos verwachten,  maar er heerst rust en orde op deze school. De kinderen zijn  blij en enthousiast zonder brutaal te worden. Ik vertel de hoofdmeester dat ik zeer onder de indruk ben en stel hem voor wat Nederlandse basisscholen te komen leiden….

Het is machtig om te bedenken dat dankzij een sterke visie van de onderwijsraad op deze school én de ondersteuning van UNICEF er over een aantal jaren een groep van 4000+ kinderen goed opgeleid deze basisschool gaan verlaten. Onderwijs is voor dit land absoluut de key to success.

Na de lunch maken we de cirkel rond. We rijden door naar de lerarenopleiding.  Mijn verwachting dat deze op een centraal punt langs de hoofdweg moet zijn gevestigd, blijkt niet te kloppen. Het duurt ongeveer 9 bergen op en af, voordat we er zijn. Inclusief hele diepe dalen. Zeg jij wel eens “in the middel of nowhere” als je het over een dorp in Nederland hebt? Think again. Ik vraag Michael waarom de school helemaal hier ligt. “Those teacher are going to teach and live in these areas. We need to prepare them as much as possible.” Het simpele maar doeltreffend antwoord overvalt me een beetje. Het geeft me dieprespect voor de jonge lerareninopleiding die ons een rondleiding door de school geven. Het prachtige gebouw en de ruige omgeving staat in een schril contrast. Maar het is niet het mooie gebouw, en zelfs niet de indrukwekkende moestuin, dat het meeste bewondering oogst. Het is de passie, de doorzettingskracht en de zelfverzekerdheid van de studenten om Malawi een kansrijke toekomst te geven die me keihard in het hart raken.

Ik buig me over de tafel naar Michael. Hij kijkt me nieuwsgierig aan. “Ik zou op elk project willen werken. Het zou mij niet uitmaken. It’s not the projects which stole my heart. It’s the people who did.”

Michael knikt en glimlacht tevreden.