Dat het precies op hun tweede date 25 graden moest zijn. Ze kon het niet geloven. Speciaal voor deze date had ze een mooi jurkje gekocht met lange mouwen, maar daarin zweette ze al voor de spiegel als een otter. Ze was geen meisje voor spagetti-bandjes-jurkjes, korte rokjes of blote schouders. Maar met deze hitte kwam ze niet onder een zomers outfit uit. Ze had getwijfeld, maar was door tijdnood uitgekomen bij haar afgeknipte spijkerbroek en een hemdje. Toen hij haar vanochtend voorstelde om het terras te verwisselen voor het Stadspark wist ze zeker dat hij het was. Die ene, die misschien wel voor de ware door kon gaan. In ieder geval, voor nu.

Ze voelde zich een beetje opgelaten toen ze het Stadspark in liep. Allemaal ouders met kinderen, en daartussen moest hun tweede date plaatsvinden. Ze tuurde met haar hand boven haar ogen vanaf het bruggetje richting de picknickbankjes waar ze elkaar zouden treffen. Ze zag geen jongen alleen, ze was vast te vroeg. Of hij te laat. Of, stel, straks kwam hij niet. Zat ze daar tussen al die snotkoters te wachten. Opeens werd haar aandacht getrokken door een jongen die verdacht veel op hem leek. Alleen wiegde deze met zijn handen een kinderwagen heen en weer. Ze liep richting een bankje. Vijftien minuten. Langer zou ze niet wachten.

Toen ze dichterbij kwam zag ze dat de jonge vader naar haar keek. Ze negeerde zijn blik. Wat een sjap. Flirten terwijl zijn pasgeboren baby in de hitte probeerde te slapen. Hij floot zelfs naar haar. De brutaliteit. Of misschien zag ze er toch wel leuk uit in haar korte broek. Zou het? Voorzichtig keek ze naar links. En schrok. De jonge vader. Haar date. Voor de tweede keer.

Hij lachte wat schaapachtig. “Euhm, verrassing. Geloof ik.” Ze keek in de kinderwagen. Er lag een klein meisje in. “Ze is twee-en-een-halve-maand”, vulde hij aan. “Ik had niet in de agenda gekeken, maar het was mijn weekend.” Zonder wat te zeggen ging ze naast hem zitten. Hij bleef schaapachtig lachen. Zij vond het niet om te lachen.

Nadat ze vijf minuten zwijgend naast elkaar hadden gezeten schraapte ze haar keel. “En haar moeder?” “One Night Stand, was een foutje, bijna volslagen onbekenden”, legde hij uit. “Snap je?” En dat snapte ze dus niet. Maar verdorie, hij was wel erg leuk. “Enne, hebben jullie dan alles dubbel. Ofzo?” vroeg ze. Hij knikte. Alles. Behalve dus die baby. Die was de ene helft van de week bij hem, en de andere helft bij haar moeder. Ze hadden nu vakantie allebei, dus dat maakte het wel makkelijker. Ze knikte. “En straks ga je weer verder met studeren?”

De baby begon te huilen. Hij tilde haar uit haar wagentje. Wiegde haar heen en weer. Aaide over haar bolletje. “Wil je ook?” vroeg hij terwijl hij haar met zijn stralende blauwe ogen doordringend aankeek. Ze smolt. Voor hem. Voor die kleine die gelijk stil werd toen ze haar vastpakte. Verdorie. Ze smolt.

Ze dacht aan het perfecte plaatje dat ze altijd aan het nastreven was. Goede baan, leuke vent, reizen, en later als ze groot was een gezin. Daar ging haar plaatje. Helemaal in duigen. Ze pakte zijn hand. En kneep er in. Hij wreef met zijn duim over die van haar. Alles went. Heus. Alles went.